Het trotse SSC Napoli kroonde zich dit voetbalseizoen opnieuw tot de beste van Italië. Het vorige kampioenschap dateert van 2023, het jaar waarin het Napolitaanse Vittoria zich afspeelt. Deze film over verlangen, egoïsme, liefde en moederschap neemt ons mee op de reis van kapster Jasmine, moeder van drie jongens, die zielsveel naar een dochter verlangt. Haar zoons kwamen allemaal via een keizersnede ter wereld, maar daar zit de temperamentvolle Italiaanse niet meer op te wachten. Ze richt haar aandacht op buitenlandse adoptie en laat zich door niets of niemand afstoppen.
Jasmine heeft steeds dezelfde droom. Haar onlangs overleden vader wacht aan de overkant van de straat met een blond meisje aan de hand. Als alle auto's voorbij zijn, blijft haar vader staan, maar het meisje steekt over en loopt recht in de armen van Jasmine. Een droom is een vreemde basis voor een kinderwens en haar adoptieplan komt voor de mensen om haar heen dan ook als een donderslag bij heldere hemel, zeker voor haar echtgenoot. De beste man had andere plannen met het geld dat ze gespaard hebben ("adopteren is voor de rijken") en ziet aanvankelijk niets in het idee.
Jasmine is echter niet te stuiten; ze is ervan overtuigd dat een dochter het enige is dat haar gelukkig zal maken. Niet dat ze geen warme relatie met haar zoons heeft, maar ja, die droom hè. De moeder van drie lijkt haar nieuwe kinderwens te externaliseren, buiten zichzelf te leggen. Alsof het iets is wat haar móét overkomen. In de eerste scène van de film bezoekt ze een tarotlezer, van wie ze natuurlijk maar één ding wil weten: hebben de hogere machten een dochter voor haar gereserveerd?
Gereserveerd? Dat klinkt wat cru, maar het adoptieproces is voor een groot deel een zakelijke aangelegenheid. Er is veel papierwerk, contacten moeten worden gelegd, een goede indruk op de welzijnswerkers is belangrijk, en die som geld moet natuurlijk ergens vandaan komen. Vittoria laat zien welke beslissingen Jasmine neemt en tegen welke grenzen ze aanloopt. Niet alleen grenzen die anderen haar opleggen, daar weet de goedgebekte Napolitaanse wel raad mee, maar ook de limieten van haar eigen ego, verlangen, moraliteit en realiteitszin.
Jasmine komt zichzelf behoorlijk tegen. Soms zorgt de discussie over haar plannen voor openlijk conflict, maar op andere momenten toont de verstoorde familiebalans zich op een subtielere manier. Het is lastig om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Vittoria doet genuanceerd verslag van de gebeurtenissen, zonder te oordelen. Zowel de mooie als de lelijke kanten van de protagonisten en het adoptieproces krijgen aandacht.
Het vijftal gezinsleden wordt vertolkt door gelegenheidsacteurs, die elke scène een rauw realisme meegeven dat bekende gezichten niet kunnen bewerkstelligen. De slotakte zal niemand onberoerd laten en de afsluitende foto's en tekst op het witte doek evenmin. Vittoria (medegeproduceerd door Nanni Moretti, veteraan in het tonen van indringende familiedynamiek) is een mooie, kleine film waar Napels best trots op mag zijn.
