in Recensies
Update:
Drie jaar geleden maakte de Predator-franchise een succesvolle doorstart met de film Prey. Hierin bezochten de dodelijke Yautja eens niet de aarde in de moderne tijd of in de toekomst, maar in de eeuw dat de Franse pelsjagers pels joegen in de Nieuwe Wereld. Het bleek een gouden vondst om de buitenaardse indringer met de geavanceerde technologie tegenover een protagonist te zetten in een jongere fase van de mensheid. Prey was een behoorlijk (streaming)succes en regisseur Dan Trachtenberg is bezig met een prequel, die deze winter in de bioscoop zal verschijnen.
Maar eerst is er Predator: Killer of Killers op Disney+ (ook geschreven en geregisseerd door Trachtenberg), een animatiefilm die voortborduurt op het idee dat de Yautja door de eeuwen heen verschillende keren op aarde zijn geland, op zoek naar prooi, maar ook naar de ultieme krijgers van dat moment. De film is onderverdeeld in een aantal hoofdstukken waarin steeds een ander tijdvak centraal staat, en een afsluitend hoofdstuk dat de verhalen samenbindt. In deze recensie wordt alleen een tipje van de sluier van het eerste hoofdstuk opgelicht, want meer verklappen zou zonde zijn.
Het is 841 na Christus. Een vete tussen twee noordelijke stammen voert de strijders van de jonge prins Anders naar een burcht hoog boven het Ladogameer. Er moet een rekening vereffend worden, maar niemand heeft in de gaten dat beide partijen gade worden geslagen door een monster in de schaduwen. Wanneer deze zich uiteindelijk openbaart, denken de Noormannen met het legendarische monster Grendel te maken te hebben en verweren zich met man en macht. Slechts een van hen vangt echter de speciale aandacht van de wezens die het sterrenstelsel afstruinen, op zoek naar de machtigste krijgers.
De min of meer losse verhalen waarmee Predator: Killer of Killers begint, zijn divers en compact, maar hebben verrassend veel diepgang. Het tempo ligt hoog, maar toch leren we de menselijke protagonisten voldoende kennen om emotioneel bij hun lot betrokken te raken. In enkele scenes, vaak zonder dialoog, worden de relaties neergezet en doelstellingen, verwachtingen en angsten uitgetekend. Prins Anders en de anderen komen op een treffende manier tot leven in een film waarvan je in eerste instantie misschien verwacht dat die alleen om eendimensionale actie zou draaien.
Niet dat er iets mis is met de actie. De gevechten zijn bruut (het splijten van rompen en amputeren van hoofden komt zeer grafisch in beeld), vindingrijk en zeer gevarieerd. Om de sluier tóch nog net iets verder op te lichten: we maken bijvoorbeeld uitgebreid kennis met het wapenarsenaal van de stealth-ruimteschepen van de Yautja. En dat is zeer indrukwekkend. Ook de verschillende soorten predators komen prachtig uit de verf, elk met een eigen vechtstijl en uiterlijk. Degene die Grendel wordt genoemd is een reusachtige berserker met een lomp, sonisch wapen, maar andere zijn gestroomlijnder en bedienen zich van meer gesofisticeerde technieken.
Predator: Killer of Killers hanteert een animatiestijl, die steeds meer aan populariteit wint, waarin de computer tweedimensionale, handgetekende beelden nabootst. Het heeft net niet de charme van de tekenfilms uit lang verloren tijden (die nu alleen nog maar door Studio Ghibli lijken te worden geproduceerd), maar het is een stap voorwaarts ten opzichte van de griezelige, levenloze 3D-animatie waar de studio's de eerste twee decennia van deze eeuw massaal op gokten.
De visuele taal van Predator: Killer of Killers is fascinerend en zit vol symboliek en details. De stemacteurs zijn uitstekend en de productie voelt als geheel zeer afgewerkt en gepolijst. Dit is geen snelle 'cash grab' om vast voor te sorteren op de speelfilm later dit jaar. Gekoppeld aan het unieke en meeslepende verhaal (dat alleen in de slotakte heel eventjes wat generiek aandoet), zorgen deze kwaliteiten voor een zijpad in de franchise dat we zeker vaker willen betreden. En gelukkig eindigt dit pareltje met een cliffhanger!
Predator: Killer of Killers is te zien bij Disney+.
