K.O. begint zeer intrigerend. Bokser Bastien doet zijn werk in de ring, maar dit loopt fataal af voor zijn tegenstander, die een vrouw en zoon achterlaat. Als deze zoon later verdwijnt, voelt Bastien zich zo schuldig dat hij een prangende zoektocht opzet. Maar invoelbaar wordt dit niet, doordat Leo te anoniem en weinig sympathiek blijft. Zijn verdwijning is niet bepaald een klap in het gezicht. Dat de kijker al vrij snel ziet waar Leo uithangt, terwijl Leo zoekt, haalt de spanning nog meer onderuit. Het enige waar men steil van achterover zal slaan is het adembenemende Marseille.
Ook al wonen veel van de personages in K.O. in arme wijken vol criminelen, Marseille blijft de Franse Riviera en vormt een opvallend betoverende setting voor het tragisch bedoelde verhaal. Wellicht wilde regisseur en scenario schrijver Antoine Blossier een contrast creëren, maar het leidt vooral af. Of wellicht beseffen de Fransen niet hoe mooi hun eigen land is. Marseille staat ondanks dat bekend als criminele broeihaard, en dat is uiteindelijk de reden dat voor deze locatie gekozen werd.
Politieagente Kenza is eveneens op zoek naar Leo, die getuige is van duistere criminele zaken. Niet geheel onverwachts besluiten zij en Bastien samen te werken, natuurlijk na eerst een hoop weerzin. Het 'samenwerken tegen wil en dank'-concept is een beetje een cliché. Net zoals dat pittige smurfette Kenza de enige vrouw is op het politiebureau en haar mannelijke collega's het haar niet makkelijk maken. Ze loopt rond met een agressieve energie die kan irriteren en/of vermoeien. Tegenspeler Bastien is dan weer opvallend rustig, wat niet per se bij zijn personage past, maar wel een prettige tegenhanger is.
K.O. komt ironisch genoeg traag op gang. De sporadische actie is meestal verrassend snel voorbij. Pas als bijna de helft van de film erop zit komt de eerste flinke knokpartij aan bod. Deze scene in een nachtclub domineert de promotiecampagne voor de film, maar is helaas een geïsoleerd moment en niet echt representatief voor het hele verhaal. Van een actiefilm, zeker één met een bokser in de hoofdrol, mag toch meer verwacht worden. En dan is het gevecht ook nog net iets te duidelijk geregisseerd, al wordt dit goed verhuld door dynamisch camerawerk.
Niet alleen de gevechten zijn kortaf, ook de seksscène wordt niet eens in beeld gebracht. Een goeie actiefilm heeft toch wel een beetje bloot, en een Franse film al helemaal. Maar verbazingwekkend genoeg draait de de camera bij een beetje gezoen al weg. Toch wel betreurenswaardig als we kijken naar het wasbordje van Ciryl Gane, een soort Franse Dwayne Johnson.
K.O. duurt met negentig minuten niet lang, en dat is aan alles te merken. Er had veel meer in gezeten. Van personages die beter uitgewerkt konden worden tot actiescènes die veel te plotseling eindigen. Het enige dat niet teleurstelt is het einde, dat zeer spannend is met een goede opbouw. Voor wie het eerste deel van de film weet vol te houden is het einde een mooie beloning, ondanks dat ook dit een beetje afgeraffeld wordt. En anders hebben we altijd Marseille nog.
K.O. is te zien bij Netflix.
