Een scepticus zou misschien kunnen beweren dat de film een groot deel van zijn succes te danken had aan de grote nieuwsgierigheid naar Daniel Radcliffes eerste hoofdrol sinds de immens populaire Harry Potter-reeks, maar daar zou The Woman in Black toch zeker tekort mee worden gedaan. James Watkins verfilming van het gelijknamige spookverhaal leverde met een onderhoudende regie, deftige aankleding en sfeervolle setting namelijk een oerdegelijke horrorfilm zonder overbodige opsmuk op. Daar waar een horrorfilm goed presteert, kan een vervolg natuurlijk niet lang uitblijven, dus mogen we ons drie jaar later weer opmaken voor een nieuw uitstapje naar de drassige omgeving van het Eel Marsh House.
Het statige landhuis en zijn schimmige bewoonster zijn dan ook zo ongeveer de enige twee terugkerende factoren in deze sequel. Watkins droeg de regiestoel over aan Tom Harper en het verhaal speelt zich af in een latere tijdsperiode met nieuwe personages. Zon veertig jaren zijn verstreken sinds de gebeurtenissen uit het eerste deel en de Tweede Wereldoorlog is uitgebroken. De jonge kinderjuffrouw Jean werkt in een weeshuis, maar wanneer de steden niet langer veilig zijn voor de Duitse bombardementen verhuizen de kinderen met hun verzorgers naar het Britse platteland. Of het daar nou zoveel veiliger is, valt echter nog te bezien.
Wanneer het gezelschap voor het eerst voet zet in hun nieuwe onderkomen hoeven we niet lang te wachten tot duidelijk is dat er iets niet pluis is. Helaas gaat dit vooral gepaard met de gebruikelijke, clichématige aanwijzingen die in vrijwel iedere paranormale griezelfilm van de laatste jaren voorbij lijken te komen: vage teksten op een muur, verontrustende tekeningen van een getraumatiseerd kind, figuren die in een flits door de achtergrond van het scherm lopen. Echt heel veel nieuws heeft Angel of Death niet te bieden. Even is er een sprankje hoop dat de mysterieuze legerpiloot Harry nog een interessante wending kan geven aan de gang van zaken, maar ook zijn verhaallijn stelt uiteindelijk wat teleur.
Nu is creativiteit binnen het genre al jaren een zeldzaamheid, dus is het de vraag in hoeverre Harper en consorten daar nog op afgerekend moeten worden. Argwaanwekkender is dat amper merkbaar is dat dit een vervolg op Watkins film betreft. Ergens rijst het vermoeden dat de studio ergens een generiek script voor een horror uit de stapel heeft gevist en daar gemakzuchtig de titel 'Woman in Black' op heeft geplakt om meer bezoekers te lokken.
Dat Angel of Death daarmee een eigen smoel mist, is in principe nog wel te vergeven - griezelen zou immers het hoofddoel moeten zijn van een horrorfilm. Helaas is dat het punt waarop deze film nog het meest te wensen overlaat. Net als zijn voorganger is Harper spaarzaam met het inbouwen van schrikmomenten, maar deze worden een stuk minder effectief gebracht. De meeste jump scares laten zich zo nauwkeurig aankondigen met de muziek - of juist het gebrek daaraan dat schrikken haast onmogelijk wordt. Erger nog, buiten deze schrikmomenten om slaagt Harper er nergens in om dezelfde sfeer van het eerste deel te evenaren.
Zeker gezien het wat trage verloop van het verhaal loopt dit vervolg hiermee uit op een tamelijk slaapverwekkende ervaring. Daar waar een goede horrorfilm ervoor zorgt dat je s nachts geen oog dicht meer doet, brengt Angel of Death eerder het tegenovergestelde teweeg.
