Als acteur is Mathieu Amalric al een tijd bekend. Met films als Quantum of Solace, Public Enemy Number One Part II en het fantastische The Diving Bell and the Butterfly zette hij zichzelf internationaal op de kaart. Maar ook als regisseur timmert hij -onder de radar - al een tijdje aan de weg. In 1987 begon hij als regieassistent bij Louis Malles Au Revoir les Enfants en maakte sindsdien een aantal kleine arthousefilms. Afgelopen mei draaide Tournée, zijn eerste speelfilm sinds 2001, op het filmfestival van Cannes. Tegen de verwachtingen in won hij prompt de prijs voor beste regie, waarmee hij gerenommeerde cineasten als Mike Leigh en Alejandro González Iñárritu achter zich liet. Met Tournée treedt Amalric nu ook als regisseur meer naar voren.
In zijn nieuwste film laat hij op tragikomische wijze het wel en wee van het artiestenbestaan zien. Als in een documentaire volgt de camera de dansshows en de voorbereidingen, ondersteund door een retro-soundtrack en afgewisseld met een menselijk drama in de echte wereld.
Amalric speelt zelf het hoofdpersonage, Joachim, een oud-televisiepresentator die een nieuwe carrière in de showbizz van de grond wil krijgen. Na een tijd in de Verenigde Staten te hebben gezeten keert hij terug naar Frankrijk met een groep burlesquedanseressen. Hij belooft de dames een grote tour door het land, met Parijs als spectaculair eindpunt. Het blijkt niet zo eenvoudig. Uit ruzies met exen en oude vrienden valt op te maken dat Joachims tocht naar Amerika best eens een uitvlucht zou kunnen zijn geweest.
Keer op keer sluimert door dat Joachim meer had verwacht van zijn leven. Inmiddels is hij op middelbare leeftijd en moet hij er het beste van maken. Met de uitzinnige dansshows op de achtergrond levert dat een wrang contrast op. De keerzijde van het sprankelende artiestenbestaan krijgt af en toe iets te veel accent. Het feit dat Joachim in cafés en hotels een hekel blijkt te hebben aan achtergrondmuziek komt geforceerd over.
Ondanks het mistroostige leven heerst er toch altijd een gemoedelijke sfeer achter de coulissen, die af en toe doet denken aan Fellinis 8½. We zien hoe Joachim ondanks de chaos en tegenslagen zijn best doet om de boel bij elkaar te houden en deel van de groep probeert uit te maken. De scènes komen authentiek over, mede door het acteerwerk van Amalric en de extravagante dames, in het echt ook danseressen. Tournée is op momenten tragisch, maar voornamelijk een geslaagde feelgoodfilm over loslaten van idealen en roeien met de riemen die je hebt.
