Een Oostenrijkse performancekunstenaar die gevangen wordt gehouden in een elektriciteitscentrale in een desolaat gedeelde van Siberië. Drie dwergen in hun caravans die met behulp van hun telepathische gaven met elkaar communiceren en een kraak moeten zetten. Een vuurpot die Japanse teksten uitkraamt. En dan is er nog de McGuffin waar de dwergen jacht op maken: een object met een even vage als onheilspellende naam: De Afstand. Het zijn de merkwaardige ingrediënten van het surrealistische La Distancia, het tweede filmproject van Tiger Award-winnaar Sergio Caballero. Het was één van de vreemdste titels die het afgelopen jaar op het Internationale Film Festival Rotterdam te bewonderen was. La Distancia brengt enkel een uitzonderlijke kijkervaring, maar vooral geen antwoorden.
In een vraaggesprek reageert de maker behoorlijk verrast op de constatering dat hij een op zijn zachtst gezegd bevreemdende film heeft afgeleverd. Hij dacht nog wel dat het een grote commerciële bedoening zou gaan worden. Gebrek aan zelfspot kan de maker moeilijk verweten worden. Er gaat een mysterieuze aantrekkingskracht uit van de setting waarop hij ons trakteert. De energiecentrale is ingebed in de woeste natuur van het immense Russische gebied. De beelden overdonderen je en Caballero doet hier nog een schepje bovenop door te werken met een experimentele geluidsband. De Spaanse filmmaker is verbonden aan het geluidsfestival SONAR en is van mening dat film niet per se een medium is dat enkel om het beeld draait. La Distancia wordt omlijst met indringende geluiden, vaak ontleend uit hun omgeving. Sfeerverhogend is het zeker, maar welke sfeer Caballero heeft voorgestaan blijft in nevelen gehuld.
La Distancia neemt in vaagheid toe naarmate de tijd vordert. Caballero is nog uiterst concreet in zijn proloog waarin hij uitlegt hoe een oligarch van boerenzoon naar rijk man opklimt en als eigenaar van de elektriciteitscentrale de kunstenaar opsluit. Vanaf dat moment hangt er steeds meer af van de fantasie en het voorstellingsvermogen van de kijker. Er is dan ook maar één remedie en die is om het in goed Nederlands te zeggen 'go with the flow'. Niet iedereen zal deze aanhoudende onbestemdheid kunnen appreciëren. Er valt veel voor te zeggen dat Caballero er niet op uit is geweest om zijn publiek te paaien, maar geheel zijn eigen plan trekt. En het is knap dat hij een onorthodoxe heistfilm heeft weten te maken waarbij volstrekt onduidelijk is wat er nu precies nagejaagd wordt door de kunstenaar.
Onalledaags is dit kunstzinnige allegaartje zeker. De geest van de maker is uniek en met La Distancia doet hij een poging om zijn vrijzinnige geest over te brengen en te ordenen. Of dit gelukt is valt niet te beoordelen. Dat ligt aan de kijker.
