Dracula Untold
Recensie

Dracula Untold (2014)

Een gefaalde poging om van ’s werelds bekendste vampier een superheld te maken.

in Recensies
Leestijd: 3 min 33 sec
Regie: Gary Shore | Cast: Luke Evans (Vlad/Dracula), Sarah Gadon (Mirena), Dominic Cooper (Mehmed), Art Parkinson (Ingeras), Charles Dance (Master Vampire), Paul Kaye (Brother Lucian) e.a. | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2014

Grootse plannen heeft Universal met zijn collectie griezels. De studio bezit namelijk de rechten over een hele reeks klassieke filmmonsters als de Mummie, Frankenstein en Wolfman, die in de komende jaren allemaal met een eigen reboot in de bioscopen terug moeten keren om deel uit te maken van het zogenaamde Universal Cinematic Universe. Marketingtechnisch gezien een slimme zet, aangezien dezelfde tactiek Marvels superheldenimperium bepaald geen windeieren heeft gelegd. Wat Universal hierbij wel over het hoofd ziet, is dat er wel eerst het succes van de eerste Iron Man nodig was om de rest van de Avengers van de grond te krijgen. Wanneer er gebouwd wordt, begin je immers met een solide basis. Het is in ieder geval te hopen dat Dracula Untold geen voorbode is voor wat de rest van het universum te bieden heeft.

Het vermoeiende aan de opzet voor een dergelijk filmuniversum, is dat het vaak neerkomt op het herkauwen van verschillende varianten van hetzelfde oorsprongsverhaal. Ook Dracula Untold vormt hierop geen uitzondering. Wel probeert de film gretig in te haken op de hype rondom de populaire HBO-serie Game of Thrones. Zo zijn niet alleen enkele castleden in bijrollen te bekennen, maar opent de film met veel van dezelfde thema’s, zoals slavernij of het onderhandelen over kindsoldaten tussen notabelen. Veel van dit alles wordt echter al gauw aan de kant geschoven wanneer de Transsylvaanse prins Vlad weigert in te stemmen met het verzoek van de Turkse sultan Mehmed om zijn eigen zoon uit te leveren als schildknaap.

Om het leger Turkse soldaten van sultan Mehmed uit zijn land te verjagen, sluit Vlad een pact met een oude vampier die tijdelijk zijn bovenmenselijke krachten aan hem overdraagt. Echter, wie zijn sprookjes een beetje op een rijtje heeft, voelt natuurlijk meteen al een addertje onder het gras: als de prins binnen drie dagen het bloed van een sterveling drinkt, wordt de ruil permanent en is Vlad gedoemd om te rest van zijn dagen als vampier rond te dolen. Met alle ongemakken van een zilver- en zonneallergie inbegrepen.

Dat betekent dat er maar een kort tijdsbestek is om onze held zoveel mogelijk vijandelijke soldaten af te zien slachten, al zal een groot gedeelte van de bezoekers de film wellicht juist met precies deze intentie gaan bezoeken. Helaas valt er van de met computereffecten overladen actiescènes vaak maar weinig te genieten. Veel vechtscènes ogen rommelig en onduidelijk door onhandige camerastandpunten, en om de leeftijdsrating te drukken wordt een groot deel van de brutere actie zelfs voor het gemak buiten beeld gehouden. Daarnaast is Vlad met al zijn vaag gedefinieerde vampierkrachten als superieure sterkte, snelheid en het vermogen om in hordes vleermuizen te veranderen dusdanig in het voordeel dat de gevechten verder weinig prikkelend zijn: de slechteriken lopen simpelweg als dom slachtvee in de weg.

Hoewel de veldslagen daarmee enigszins tegenvallend zijn, vinden de meest tenenkrommende momenten echter buiten het strijdgewoel plaats. Vooral de onderonsjes tussen Vlad en zijn vrouw en zoon leveren een hoop uitgekauwde en overdreven sentimentele dialogen op, die zonder een greintje subtiliteit gebracht worden. Natuurlijk is dat iets wat misschien wel een beetje aan het fantasygenre kleeft, maar nota bene inspiratiebron Game of Thrones bewijst de laatste jaren dat ook een fantasierijke Middeleeuwse setting intrigerende personages en kwaliteitsacteerwerk op kan leveren. Het is dan ook geen verrassing dat Charles Dance als een van de weinigen wel goed op dreef is als geniepige oppervampier, wat het alleen maar teleurstellender maakt dat zijn optreden maar beperkt blijft tot een paar korte scènes.

Van Dracula’s horrororigine blijft verder maar weinig over. De welbekende griezel van weleer wordt gereduceerd tot een charismaloze superheld. Het resultaat is precies hetzelfde soort formulematige oorsprongsverhaal dat we al zo vaak gezien hebben, dat zich enkel door een zwakke uitvoering weet te onderscheiden. Uit de eindscène blijkt dat de studio zelf nog wel vertrouwen heeft in een vervolg, maar of daar nog behoefte aan zal zijn is nog maar de vraag. Het is misschien het makkelijkste inkoppertje van het jaar, maar Dracula Untold is een verhaal dat niet verteld had hoeven worden.