Hotel Transsylvanië: Hotel Vol Monsters is al sinds 2006 in ontwikkeling en heeft in al die jaren minstens zoveel regisseurs gehad. In 2011 nam Genndy Tartakovsky het roer over van Chris Jenkins en Todd Wilderman, de schrijvers van Surfs Up. Tartakovsky is voornamelijk bekend als het brein achter Cartoon Network-series als Dexters Laboratory, Samurai Jack en Star Wars: Clone Wars. Met Hotel Transsylvanië maakt hij zijn eerste avondvullende animatiefilm.
In Hotel Transsylvanië runt graaf Dracula een hotel waar zijn medemonsters kunnen ontspannen. Ver verwijderd van de dagelijkse realiteit van achterna gezeten worden door boze dorpelingen met fakkels en hooivorken. Zijn dochter Mavis kan daarentegen juist niet wachten op haar honderdachttiende verjaardag, waarop zij eindelijk de wijde wereld in mag trekken. Als juist op de dag van haar verjaardagsfeestje de nietsvermoedende backpacker Jonathan het hotel binnenloopt, moet Dracula opnieuw alles op alles zetten om de boze mensenwereld buiten de deur te houden.
Dat Tartakovsky zijn wortels in traditionele animatieseries heeft, is zijn debuut goed af te zien. Het realisme van hedendaagse animatiefilms gooit hij het raam uit en in plaats daarvan voert hij een veel cartooneskere stijl. De humor is van het type slapstick: hoe hard de personages ook in het rondvliegen, vallen, of geslagen worden, ze komen altijd weer in één stuk op hun pootjes terecht, en maken het daarna ook nog eens af met een grappige opmerking. Hierdoor is Hotel Transsylvanië een dynamische en kinetische, maar ook een wat hyperactieve en lawaaierige film. Dat is leuk voor een twintig minuten durende aflevering van een televisieserie, maar wat te veel van het goede voor een avondvullende film. De doelgroep zal zich er prima mee vermaken, maar voor hun ouders mist de humor de woordspelingen en visuele grappen die veel animatiefilms ook voor volwassenen te genieten maken.
Het zwakke punt aan Tartakovskys debuut is dan ook het script. De schetsmatige personages krijgen nauwelijks de tijd zich te ontwikkelen. Het verhaal lijkt constant haast te hebben en de scènes zijn vaak kort met alleen strikt noodzakelijke dialogen. Hierdoor verloopt de karakterontwikkeling volgens het boekje, terwijl de invalshoek van monsters die banger zijn voor ons dan wij voor hen leuk gevonden is. Als Dracula door middel van een flashback vertelt waarom hij zijn hotel heeft gebouwd, is dat een leuk inzicht dat eens van de andere kant laat zien wat er gebeurt nadat de hooivorken en fakkels weer opgeborgen zijn. Het is een idee waar veel meer ingezeten had.
Op het visuele vlak is Hotel Transsylvanië wel dik in orde. Tartakovksys herkenbare stijl ziet er ook in 3D-animatie karakteristiek uit en de verschillende monsters zijn met een flinke knipoog naar hun oorsprong ontworpen. Zo zoeven heksen lijkende op de Wicked Witch of the West uit The Wizard of Oz rond als kamermeisjes en heeft mevrouw Frankenstein een herkenbaar kapsel. Ook het hotel zelf is met zijn grote zalen, eindeloze gangen en diepe kelders een personage op zich en leent zich prima voor een paar leuk bedachte scènes, zoals een achtervolging op vliegende eettafels, en Dracula die zelf de weg in zijn onderaardse tunnels niet meer weet. De 3D-effecten voegen subtiel diepte aan de mooie beelden, zonder gebruik te maken van de flauwe gimmick zoveel mogelijk dingen richting de kijker te gooien. Fans van Tartakovsky doen er goed aan om na afloop te blijven zitten voor een in zijn herkenbare stijl geanimeerde aftiteling.
