De soap Dark Shadows, die halverwege de jaren zestig van start ging in de Verenigde Staten, hield het bijna vijf jaar en ruim twaalfhonderd afleveringen vol. Centraal stonden de beslommeringen van de teruggetrokken Collins-familie die in een kast van een huis woonde in het naar hen vernoemde Collinwood. In de achttiende eeuw stichtte de uit Groot-Brittannië geëmigreerde familie het vissersplaatsje. De serie won aan populariteit toen Barnabas Collins zijn intrede deed. Hij was dan ook geen alledaags personage. Barnabas was namelijk een vervloekte vampier en de beruchtste voorouder van de huidige Collinsjes. Er zijn meerdere pogingen in verschillende decennia gedaan om de soap nieuw leven in te blazen. Een van de grootste fans is Tim Burton; een eigenzinnig filmmaker aan wie je met een gerust hart een remake kunt toevertrouwen.
Voor de casting hoefde Burton ook niet lang te zoeken. De hoofdrol van de getormenteerde Barnabas Collins ging naar wie anders Johnny Depp. Dark Shadows markeert alweer de achtste samenwerking tussen Burton en Depp. De hoofdrol van gezinshoofd Elizabeth Collins wordt vertolkt door Michelle Pfeiffer, zelf ook een groot fan van de originele serie. Burton castte vrouwlief Helena Bonham Carter als huispsychiater Julia Hoffman die geplaagd wordt door een niet aflatende kater, en Chloë Moretz als verveelde puberdochter Carolyn. De dames wonen in het immense landhuis samen met Elizabeths broer Roger en diens zoon David, die overal de geest van zijn overleden moeder ziet. Het zootje wordt compleet gemaakt door de zonderlinge huismeester Willie Loomis.
Burton trapt af in sfeervolle gotische Sleepy Hollow-stijl als hij in de gehaaste proloog de historie van Barnabas schetst. Deze zet met zijn ouders voet aan Amerikaanse wal in 1752, waar hij tot over zijn oren verliefd wordt op de mooie Josette. Hiermee breekt Barnabas echter het hart van zijn voormalige scharrel, de heks Angelique Bouchard. Als Josette zich door Angeliques betovering van het leven berooft, komt Barnabas erachter dat de heks hem in een vampier heeft veranderd. Hij zal eeuwig moeten blijven treuren om het verlies van zijn geliefde Josette. We springen vervolgens naar de seventies, compleet met hippies in een Volkswagenbusje en passende soundtrack. De jonge Victoria Winters is in de trein op weg naar de familie Collins om te solliciteren als kindermeisje voor de eigenzinnige David. Het zal echter niet lang duren voor Barnabas weer zijn gezicht laat zien.
De verwikkelingen in de eerste helft van Burtons vijftiende lange speelfilm zijn heerlijk (melo)dramatisch en doen daarmee recht aan de campy reputatie van de oorspronkelijke serie zonder er een parodie van te maken. Een groot deel van Burtons compacte remake wordt gedreven door amusante en spitsvondige dialogen. Depp wordt in zijn weergaloze vertolking geconfronteerd met allerlei zaken die de ruim twee eeuwen oude vampier maar moeilijk kan begrijpen. Zijn misplaatste archaïsche taalgebruik en merkwaardige interactie met zijn omgeving en nageslacht zorgen voor vele hilarische taferelen. Eigenlijk is het verwonderlijk dat dit plotelement zo lang leuk blijft en vooral dat Depp nog steeds wegkomt met zijn kaartenbak vol excentrieke typetjes. Zijn invulling van Barnabas Collins doet nog het meest denken aan zijn rol als snoepfabrikant in Charlie and the Chocolate Factory, maar dan met een Britse tongval.
Visueel is Dark Shadows weer om van te smullen, zoals we van Burton mogen verwachten. Dit wordt vooral duidelijk in de adembenemende opening, compleet met kolkende oceaan en onheilspellende luchten. In het lange, door dialoog gedreven middenstuk kan visualist Burton, van oorsprong tekenaar, wat minder zijn ei kwijt. Hij moet het dan vooral hebben van de geestige oneliners en de uitstekende vertolkingen, waarbij Eva Green als de snode maar nog immer smoorverliefde Angelique speciale vermelding verdient. Burton tracht dit op te lossen door her en der toch wat fysieke scènes in the voegen en zo de vaart er enigszins in te houden. Zo komt het tot een wel heel bijzonder treffen tussen Angelique en Barnabas. Barnabas zelf is vooral uitermate komisch, maar deinst er niet voor terug om zijn dorst naar bloed te lessen. Burton houdt het echter ook acceptabel voor jeugdige kijkers. Hij is nooit de filmmaker geweest die zijn toevlucht hoefde te zoeken tot expliciete gorigheid.
Dat we hier te maken hebben met een zeer uitzonderlijke familie wordt al duidelijk als we met ze kennis maken door de ogen van Victoria. Burton doet de Collins aanvankelijk voorkomen als een gemiddelde disfunctionele familie. Dark Shadows is dan ook zeker niet, anders dan je wellicht uit de trailer zou kunnen opmaken, een nieuwe The Addams Family. Toch kleven er wel wat schoonheidsfoutjes aan. Zo kun je bij de verkeerde belichting de dikke lagen make-up op Depps gezicht zien zitten. Ook kabbelt het tweede bedrijf wat te veel, wat gelukkig wordt goedgemaakt door een groots opgezette finale met een niet al te verrassende ontknoping. Het is echter een knappe prestatie dat schrijver Seth Graham-Smith de essentie van de oorspronkelijke serie heeft weten te vangen in amper twee uur tijd. Maar dan wel met de geheel eigen smoel van Tim Burton, die na het matige Alice in Wonderland weer terug in vorm is.
