Zo af en toe komt er een film langs met een interessant idee dat vervolgens om zeep wordt geholpen. Jennifers Body is er zo eentje. Het tienerleven in Devils Kettle wordt opgeschrikt door een mensenvleesetende Megan Fox, maar regisseuse Karyn Kusama (Aeon Flux) komt niet verder dan een matige film die in een flauwe brij verzandt.
Hoewel overal geadverteerd wordt met Megan Fox, de Jennifer uit de titel, is ze niet degene die de hoofdrol vertolkt. Needy, gespeeld door Amanda Seyfried, is namelijk het meisje dat de hele film gevolgd wordt. Ze is al van kleins af aan vriendinnen met Jennifer, wat ervoor gezorgd heeft dat ze nog steeds met haar om mag gaan. Jennifer is namelijk het populairste meisje van de klas geworden en normaal gesproken mag daar natuurlijk geen lelijk eendje met een bril als Needy omheen hangen. Wanneer Jennifer in contact komt met een plaatselijk optredende band wordt ze door hun toedoen veranderd in een mensenvleesetende demon.
In principe steekt de film in elkaar zoals we gewend zijn van een gemiddelde highschoolfilm. De verschillende subculturen zijn aanwezig, er worden voldoende flauwe grappen gemaakt, ter afsluiting wordt er een bal gehouden en uiteraard komen ook de verplichte ontmaagdingen om de hoek kijken. De crux van deze film is dan ook het lichaam van Jennifer en wat ze ermee doet. Nadat ze door de demon is bezeten, verleidt ze er nog steeds genoeg jongens mee, met dien verschil dat ze nu ook een maag te vullen heeft.
Op zich een aardige insteek. Het populairste meisje van de klas verslindt letterlijk mannen bij de vleet. Even lijkt er zelfs een hippe maatschappijkritische aanklacht te komen tegen de pornoficatie van de samenleving. Het lukt Jennifer jongens te verleiden die in zeer verdachte situaties totaal geen argwaan koesteren, simpelweg omdat ze door wat blote stukjes huid worden afgeleid. De beweegredenen van de man zijn in elk geval niet van verstandelijke aard. De link naar zon beetje alle takken van de media-industrie is op die manier snel gelegd.
Het probleem waar Jennifers Body mee kampt is dat het verder niets met dat idee doet. In plaats van een scherpe persiflage te worden doet de film eigenlijk onbedoeld mee aan de tak waar kritiek op geleverd wordt. De bordkartonnen personages bedienen zich van misplaatste flauwe grapjes en zijn bovendien nogal laconiek en traag van begrip, iets wat het genre eigen is. De jongens lopen achteloos in hun eentje door donkere parken, zelfs wanneer ze van de seriemoordenaar op de hoogte zijn die het expliciet op jongens gemunt heeft. Daarnaast proberen de personages wel erg hard om als hippe tieners te klinken, iets waar schrijfster Diablo Cody nog mee wegkwam in Juno, maar wat hier simpelweg te geforceerd overkomt, mede doordat de personages nauwelijks diepgang hebben.
De film probeert ook wel erg hard om eng te zijn. Zonder succes, aangezien je de meeste schrikmomenten (en dat zijn er behoorlijk wat) al van mijlenver kunt aan zien komen. Naast deze voorspelbare schrikmomenten probeert Jennifer ook hier en daar een Exorcist-imitatie uit. Hoewel dit element iets beter uitgevoerd is, valt het weinig origineel en daardoor ook weinig memorabel te noemen. Echt indruk maakt het allemaal niet.
Diepgang is waarschijnlijk niet een reden om Jennifers Body te bekijken. Het had de film veel goed gedaan als er iets beter met het idee van pornoficatie was omgesprongen, want de rest is teleurstellend. De personages zijn plastic en nietszeggend, de grappen flauw en het horrorelement pakt zwak uit. Eigenlijk is de aftiteling, waarbij te zien is hoe het met de band afloopt die de oorzaak van alle ellende is, het meest onderhoudende deel van de film.
