Molly's Game
Recensie

Molly's Game (2017)

Van topsporter naar kaartprinses. Het leven van Molly Bloom heeft geresulteerd in een snedige biopic over het illegale pokercircuit.

in Recensies
Leestijd: 3 min 38 sec
Regie: Aaron Sorkin | Cast: Jessica Chastain (Molly Bloom), Idris Elba (Charlie Jaffey), Kevin Costner (Larry Bloom), Michael Cera (Player X), Jeremy Strong (Dean Keith), Chris O'Dowd (Douglas Downey), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2017

Molly Bloom is een echte doorzetter. Maar niet als een schoolvoorbeeld, want er zit een misdadig randje aan de vrouw. De skister krijgt op jonge leeftijd een ongeluk en de artsen vertellen haar dat ze nooit meer op de latten zal staan. Met die boodschap neemt Bloom geen genoegen, want binnen de kortste keren staat ze alweer klaar voor een wedstrijd.

Haar carrière als topatleet is geen lang leven beschoren, wanneer Blooms lichaam en het lot wederom een flinke klap te verduren krijgen. De jongedame besluit het over een geheel andere boeg te gooien en gaat aan de slag in een vaag kantoor in Los Angeles. Haar baas is bevriend met hoge piefen en filmsterren en organiseert stiekeme pokeravonden. Bloom klimt op van hulpje tot pokerprinses.

De biografie van Bloom is behoorlijk uitgesproken en verscheen enkele jaren geleden nadat haar clandestiene goknetwerk was opgerold. In ruil voor de namen van de betrokkenen, onder wie acteurs als Leonardo DiCaprio en Ben Affleck, kwam de dame er met een fooi vanaf. Het spraakmakende boek was aanleiding voor Aaron Sorkin voor een vlotte en smeuïge biopic.

Alles wat we te zien krijgen, zo vertelt de voice-over van Jessica Chastain ons, is waargebeurd op de namen na. Sorkin hangt bij zijn verfilming de vuile was niet buiten. Alle bekende sterren die in Blooms boek de revue passeerden waren al voor het verschijnen ervan bekend in de media. We krijgen een acteur te zien, in de vorm van Michael Cera, die min of meer zichzelf speelt. Maar ook dat laat Sorkin in het midden.

Sorkin is niet zo geïnteresseerd in namen en rugnummers en richt zijn aandacht volledig op de genadeloze wijze waarop Bloom haar illegale gokimperium opbouwt en in stand houdt. Hoofdrolspeelster Chastain is vlot gebekt, fel, meedogenloos maar bovenal uiterst charmant. Je moet het Molly nageven dat ze wel heel slim te werk gaat, vooral nadat ze de klanten van haar baas heeft afgesnoept. Ze gebruikt haar vrouwelijkheid op een slimme manier om de heren om haar vinger te winden.

Het is verwonderlijk dat geijkte, maar veelal gekunstelde methoden zoals flashbacks en een overdaad aan gesproken commentaar zo effectief uitpakken bij Molly's Game. Het is soms lastig bijbenen omdat Sorkin veronderstelt dat je wel op de voortrazende trein springt die hij bestuurt. Maar net als bij recente thrillers over de financiële wereld zoals Margin Call en The Big Short gaat het Sorkin om het fileren en blootleggen van een systeem, niet om het onderwerp zelf.

Molly's Game sluit daarbij aan bij Sorkins eerdere Moneyball dat draaide om het geld dat omging in de sportwereld. Dat Blooms ondernemingsdrift niet zonder gevaren is wordt duidelijk als zowel de FBI als de Russen haar in de smiezen krijgen. Sorkin glijdt echter niet af naar een platvloerse thriller omdat hij zijn heldin volop de controle laat houden, zelfs als er fysiek geweld aan te pas komt.

Maar Bloom wordt niet neergezet als een superheldin. Afgezien van de criminele activiteiten die ze ontplooit is ze een vrouw die ook gebroken kan worden als je op de zere plekken drukt. Maar zoals het een ware sportvrouw betaamt, krabbelt ze altijd weer overeind en herpakt ze zichzelf. Dat de keerzijde is dat mensen nooit dichtbij laat komen neemt ze dan maar voor lief.

Chastain is weergaloos als powervrouw met een kwetsbare kant waarnaar het wel even zoeken is. Sorkin brengt die karaktertrek naar voren in de interacties die Bloom heeft met haar advocaat die haar zaak onmogelijk acht maar zich er toch in vastbijt, terwijl de hele media over haar heen is gevallen. Maar nog weerbaarder zijn de scènes tussen Bloom en haar familie. Want wat ze ook op haar kerfstok heeft, ze kan steunen op de liefde van haar vader maar die moet ze dan wel aanvaarden.

Sorkin heeft met deze biopic een pittige dame neergezet die haar mannetje staat, maar aan wie toch ook behoorlijk wat morele complicaties en bedenkingen kleven. Wat we daar allemaal van moeten vinden dicteert de regisseur allerminst. Er dringt zich daarnaast de gedachte op waarom we dit bij mannen zo vaak wel pikken en we bij vrouwen gelijk met ons oordeel klaar staan.