Als de welgestelde en getrouwde filosofiedocente Sophia de eigenwijze aannemer Silvain ontmoet (ze bouwt met haar man aan een rustiek natuurhuisje in de bossen), een grote doorgewinterde spierbonk uit een arbeidersfamilie, met overhemden van flanel, zwart haar en een schuine glimlach, valt ze als een blok voor hem.
Sophia kan de verleiding tot woeste seks met Sylvain op de vloer van haar pied-à-terre niet weerstaan. De seks wordt zo uitvergroot dat het vooral grappig wordt. Haar innerlijke strijd duurt niet lang. Ze geeft ondanks haar huwelijk toe aan een overweldigende lust en hartstochtelijke passie, waardoor de film begint als een satire op een spannende Bouquetreeks. Steeds als Silvain haar stevig vastpakt gilt Sophia het al anticiperend uit als een speenvarken. Ze beleeft haar wildste droom als Silvain haar na een afscheidszoen uit zijn auto naroept dat ze zijn vrouw zal worden.
Aanvankelijk lijkt het niet zo'n ingewikkelde kwestie: Sophia is ongelukkig met haar saaie man en oeverloos doorbabbelende schoonmoeder, die eeuwig op kinderen aandringt, en besluit om de familie te verlaten. Tijdens haar huwelijk is ze verstoft geraakt, maar dankzij deze nieuwe liefde voelt ze eindelijk weer dat ze bestaat. Met haar man verlangde ze nooit naar kinderen, maar ze heeft een nieuwe bezieling gevonden. Ze wil wel kinderen met de gevaarlijke en grommende Silvain. Sophia besluit om haar hart te volgen.
Magalie Lépine Blondeau zet Sophia knap neer als een welopgevoede en slimme maar tegelijkertijd egoïstische vrouw, die haar gewetensbezwaren snel opzij gooit voor haar brandende verlangen. Haar man Xavier is verdrietig als ze vertelt dat hun huwelijk voorbij is maar is de volgende ochtend netjes met al zijn spullen vertrokken. Stralend van geluk belt Sophia vanuit het natuurhuisje naar Silvain met de vraag of hij nog steeds wil dat zij zijn vrouw zal worden. 'Omnia vincit amore' lijkt haar motto te zijn als ze met Silvain in het diepe springt. Ze probeert al shoppende van peperdure kleding bevestiging te vinden bij haar zus, want liefde overwint altijd alles, toch?
Het blijft echter niet - en op dit punt wordt de warmgekleurde Canadese komedie vol met herfsttinten pas echt interessant - bij hun smoorverliefde en gelukzalige honeymoonfase, waarin ze samen op sneeuwscooters rijden en op wilde dieren jagen. Sophia leeft met Silvain tijdelijk het rustieke, ruige en oprechte leven dat zij waardeert boven het geestelijke gezemel van haar eigen familie, maar haar roze wolk kleurt al snel paars.
Silvain is namelijk niet alleen de beestachtige seksgod of de eigenzinnige man op wie ze stapelverliefd is geworden, hij heeft ook zo zijn eigen familie en achtergrond. Een familie met een drankverslaafde moeder, een behoorlijk racistische broer met een veel te lieve nagelstyliste als vrouw en twee gillende schoonzusjes. De familie is luidruchtig. Het blijkt tijdens het familiediner al snel dat Silvain gelooft in ufo's. Je begrijpt ondanks de kuiltjes in haar wangen (van het glimlachen) dat Sophia dichtslaat en in deze omgeving voor geen meter kan gedijen.
De relatie met Silvain gaat niet helemaal over rozen. Zij houdt van aardetinten terwijl Silvain schreeuwerige (of in haar woorden: schreeuwlelijke) overhemden draagt. Als Silvain haar meeneemt naar zijn favoriete club en met andere vrouwen danst, onder wie een plastisch chirurgisch verbouwd achternichtje, zie je dat het de onafhankelijke Sophia voor geen meter bevalt. Ze verbetert hem steeds omdat ze zijn taalgebruik probeert op te poesten. Daar zit hij niet op te wachten. Tot haar schrik blijkt hij bezitterig en jaloers. Silvain springt soms tot gigantische conclusies en krijgt woedeaanvallen. Ze vertelt hun relatieproblemen in geuren en kleuren aan haar moeder op de bank die onverstoorbaar blijft stofzuigen. Sophia gaat voor de liefde, maar ze is en blijft een kakker.
De liefde heeft een praktische kant en de wolk kleur steeds dieper paars. Als Sophia haar nieuwe vriend meeneemt naar haar eigen familie (uiteraard welbespraakt en academisch), en hij een verhaal begint af te steken over buitenlanders, schrikt ze zich een ongeluk. Ze luistert met kromme tenen terwijl Silvain verder wordt uitgehoord door haar geïntrigeerde broertje, die als een sluw vosje de populistische ideeën van Silvain boven tafel probeert te krijgen in een omgeving die progressief en vooruitstrevend is. 'Houd alsjeblieft je mond', zie je haar zichtbaar denken.
Ze besluit om met haar ex-man door het park te wandelen en ze geniet er met volle teugen van om weer eens een goed en intelligent gesprek te voeren. Met hem kan ze meanderen en samenzijn op een theoretisch niveau. Als ze later seks met hem heeft herinnert ze zich weer dat er maar weinig spanning of chemie was. Maar als ze weer in de armen van Silvain het verlangen naar kinderen uitspreekt, mompelt hij wat en begint te snurken. Dit zijn niet de weldoordachte reacties die de genuanceerde Sophia normaal gesproken gewend is.
Simple Comme Silvain lijkt over een platoonse dualiteit in de liefde te gaan; de twee mannen vertegenwoordigen haar hoofd en haar hart, het geestelijke en het lichamelijke. De eerste man heeft wel haar hoofd maar niet haar hart veroverd, de tweede man heeft wel haar hart veroverd maar kan daar zelf niet bij met zijn hoofd.
Als hij dronken is spreekt Silvain zelfs uit dat ze alleen maar met hem gaat voor de wilde seks. En daarmee heeft hij zeker een punt. Gedurende hun nieuwe relatie hoor je haar niets zeggen over zijn persoonlijkheid, behalve dat Silvain puur en ongecompliceerd zou zijn (dat hij niet hoogopgeleid is betekent natuurlijk niet dat hij niet gecompliceerd is) terwijl haar vorige man ingewikkeld en elitair zou zijn (terwijl hij van nature vooral iets wegheeft van een meegaand blaadje). Sophia's verwendheid spat er aan alle kanten van af, net zoals ze in het volgen van haar hart eigenlijk gewoon maar aan het aankloten is.
Deze romantische komedie is met zijn sterk aangezette muziek, mooie montages en drukke familiediners duidelijk een goedgemutste satire op onze romantische ideeën en de weerbarstige praktijk van de liefde.
