Het is al weer een jaartje of twee geleden dat Will Smith te zien was in een 'dragende rol', al was het monstrueuze After Earth een mislukking op zo'n beetje elk denkbaar vlak. De voormalige Fresh Prince probeert het, dit keer gelukkig zonder zijn kroost, opnieuw in het gelikte komische gangstervehikel Focus. Hierbij staat en valt alles met de dynamiek tussen Smiths hoofdpersonage en zijn wulpse tegenspeelster ingevuld door Margot Robbie. Het tweetal trekt in het gezelschap van een dievenbende het ganse Amerikaanse land door om nietsvermoedende mensen van hun geld en dure spulletjes te beroven. Jammer genoeg wordt dit aanlokkelijke gegeven voortdurend verknald door oninteressante liefdesperikelen tussen de twee.
De vaart zit er lange tijd lekker in. We krijgen een smakelijk inkijkje in het liegen en bedriegen van Nicky en Jess, die elkaar bij toeval tegen het lijf lopen. Maar in dit gezamenlijke regieproject van Glenn Ficarra en John Requa, eerder onder meer verantwoordelijk voor het lichtflauwe I Love You Philip Morris, lijkt zoiets als toeval niet te bestaan. In alles wat op het pad van de gesjeesde Nicky komt, heeft hij zelf de hand. Dit leidt al vanaf de eerste kennismaking in een bar tot de onvermijdelijke seksuele escapades tot veel verbazing bij Jess. Het wil er bij haar personage maar niet in dat ze te maken heeft met een man met een plan, die precies weet wat hij doet en niet houdt van verrassingen. Een dom blondje is ze zeker niet, maar iets meer eigenrichting en zelfbeschikking had de mooie vrouw niet misstaan.
Focus is het sterkst op de momenten dat de titel eer aangedaan wordt. Jess is een groentje in het oplichten en zakkenrollen en krijgt van Nicky de fijne kneepjes bijgebracht. Ze staat te boek als stagiaire wanneer Nicky met zijn team besluit om de bevolking van New Orleans een stukje armer te maken. Het leidt tot een aaneenschakeling van gelikte zakkenrolacties, waarbij Nicky's team als een geoliede machine zijn kunsten ten uitvoer brengt. Heerlijk onbezonnen is het morele oordeel afwezig. Het is een club waar Jess graag bij wil horen. Maar het gaat bergafwaarts zodra het stel een Chinese zakenman in een honkbalstadion te slim af probeert te zijn. Jess weet niet wat haar overkomt, terwijl Nicky de controle geen moment verliest. De kijker wordt naderhand overvoerd met een overdadige en vooral vergezochte uitleg. Deze sleutelscène lijkt bedoeld om de veelzijdigheid van Nicky's kunstjes aan te tonen, maar het vormt ook de inleiding tot een dramatische verdiepingsslag waar niemand op zit te wachten.
Met hun zelfgeschreven scenario willen Ficarra en Requa te vaak van strategie veranderen. Het is alleen de vraag wie ze hier nu precies een plezier mee willen doen, want het haalt het tempo uit hun verhaal en komt ook de uitwerking van de personages niet ten goede. Naast de rode draad van de moeizame verhouding tussen Nicky en Jess leidt dit namelijk telkens tot andere criminele spelletjes. Zakkenrollen leidt tot gokken, wat leidt tot obscure zakendeals. Als in de laatste fase de Formule 1-wereld aangepakt wordt, worden de zaken ook nog eens een tikkeltje te langdradig en is het moeilijk de aandacht vast te houden. Van de vaart waarmee Focus aftrapte, is dan nog maar bitter weinig over. De ontknoping hangt ook nog eens van verrassend bedoelde plotwendingen en ingecalculeerde omstandigheden aan elkaar.
De persoon die het meest gebukt gaat onder het gebrek aan focus is Smith zelf. De Independence Day-acteur doet zichtbaar zijn best om zijn personage jeu mee te geven, maar delft door de vrachtlading aan invalshoeken en onwaarschijnlijkheden al snel het onderspit. Het arbeidscredo van Nicky is dat het menselijk brein niet kan multitasken en dat daarom alles draait om het genereren van afleiding. In het geval van Focus pakt deze theorie helemaal verkeerd uit. Hier wordt getracht één grote afleidingsmanoeuvre in te zetten om te verdoezelen wat voor rommeltje het is.
