Als er één tijd in het jaar is waarin alle clichés ongegeneerd uit de kast mogen worden getrokken dan is het wel in de decembermaand. Het hart is dan wat weker en dan gaat een beetje romantiek er best in. Inmiddels hebben we in ons kikkerlandje een aardige traditie opgebouwd van romantische komedies die draaien rond het Sinterklaas- of Kerstfeest. Dit jaar is het de beurt aan Kees van Nieuwkerk, inderdaad de zoon van. Zijn kleffe romkom is een afstreeplijstje van alles wat er volgens hem en zijn schrijfster Jacqueline Epskamp in het genre thuishoort. Het geheel speelt zich af te midden van de strijd tussen de Goedheiligman en de Kerstman, maar omdat hiertussen geen keuze wordt gemaakt, is het uiteindelijk vlees noch vis.
Het draait allemaal om de broertjes Niek en Tom. Niek, de oudste van het stel, runt namens hun demente vader een kledingverhuurbedrijf dat tijdens de feestdagen overuren draait. Hij tobt met een op handen zijnde scheiding waarvan niet alleen zijn hart, maar ook zijn zoontje de dupe lijkt te worden. Broertje Tom is een over het paard getilde soapacteur die met gemak elk gewillig vrouwtje het bed in lult, maar door de schrijvers uit zijn serie is geschreven. En dan hebben we nog zakenvrouw Julia die door het New Yorkse hoofdkantoor van haar colaproducent naar Nederland wordt gestuurd om een nieuwe vitale Kerstman in de markt te zetten. Ze geeft het bedrijf van Niek en Tom opdracht om zorg te dragen voor de outfits. De vele zakelijke gesprekjes met de mooie blondine brengen de twee broers flink in verwarring. Julias komst zorgt ervoor dat de twee mannen de liefde met heel andere ogen gaan bezien.
Het romkomgenre ontleent zijn bestaansrecht aan de vele clichés. Hier te veel mee goochelen helpt het concept om zeep. Dat betekent echter niet dat het moet leiden tot gemakzucht. Dat is nu precies waar Van Nieuwkerk zich met zijn solodebuut voortdurend schuldig aan maakt. Dit lijkt wel een afstudeerfilm van een student die met de hakken over de sloot geslaagd is. De dialogen zijn onnatuurlijk en bedacht waardoor ze zelfs uit de monden van acteurs als Fedja van Huêt, Benja Bruijning, Chantal Janzen en Halina Reijn op momenten tenenkrommend klinken. Het plot, de scèneopbouw en alles wat de cast te melden heeft, voelt als één gigantische invuloefening. Tot een krachtig geheel wil het maar niet komen. Hierdoor kan het gebeuren dat het zelfs Bram van der Vlugt, die als verwarde vader denkt dat hij Sinterklaas is, niet lukt om een flinke knipoog aan zijn rol mee te geven. Zijn schamele momenten zorgen ervoor dat het verhaal tot stilstand komt terwijl je wil dat deze armoedige ellende zo snel mogelijk voorbij raast.
Het grootste euvel van deze mislukte feelgoodfilm is toch wel het totale gebrek aan magie. Het wil maar niet sprankelen; hoeveel sneeuwvlokken, tranen en slecht getimed sentiment je er ook tegenaan gooit. De finale op Schiphol (zucht) en een gevecht op live televisie tussen de broers in een boksring voelen aan als verplichte nummertjes, maar doen de ergernis alleen maar toenemen. Het gevoel bekruipt je dat het leeuwendeel van de cast aan dit decembervehikel heeft meegewerkt om de filmmaker en zijn getalenteerde vriendin (voor wie dit nog niet wist: ze heet Carice van Houten) een plezier te doen. De film wil meeliften op het succes van Alles Is Liefde, maar die ambitie is te hoog gegrepen. Pak Van Mijn Hart verandert door de amateuristische aanpak, waaronder de knullige en ongelukkige montage, al snel in een ander devies: pak maar een flink sterke borrel!
