Jeune & Jolie
Recensie

Jeune & Jolie (2013)

De nieuwe Ozon vormt binnen zijn veelzijdige oeuvre een aardige middenmoter. Hoofdrolspeelster Marine Vacth is weergaloos als femme fatale tegen wil en dank.

in Recensies
Leestijd: 3 min 22 sec
Regie: François Ozon | Cast: Marine Vacth (Isabelle), GéraIdine Pailhas (Sylvie), Frédéric Pierrot (Patrick), Charlotte Rampling (Alice), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2013

Een film van François Ozon is als een doos bonbons: je weet nooit wat je krijgt. Het werk van de Franse filmmaker laveert tussen soapy, beklemmend, melodramatisch en diepgravend dramatisch. Ozon heeft zich dan ook ontwikkeld als een veelzijdig filmmaker die met zijn unieke signatuur niet meer is weg te denken uit de moderne Franse cinema. Zijn werk is wisselend van toon en thematiek, wat helaas ook opgaat voor de kwaliteit ervan. De laatste jaren is de filmmaker namelijk wat minder consistent in wat hij de kijker voorschotelt. Zijn eerste Engelstalige productie Angel was een draak en een vergeefs eerbetoon aan de gouden cinema van weleer, Potiche was een amusant tussendoortje, maar Le Refuge en Dans la Maison waren weer fijnzinnige drama's.

Ozons nieuwste, het adolescentendrama Jeune & Jolie is een aardige middenmoter, maar pakt niet door als de zaken voor de hoofdpersoon echt penibel worden. We maken kennis met de mooie en jonge Isabelle naar wie de titel verwijst. Amper zeventien is ze een populaire scholiere die haar eigen seksualiteit ontdekt en al snel inzet om mannen om haar vinger te winden en zich beter over zichzelf te voelen. Isabelle woont nog bij haar ouders en speelt het klaar om zelfs haar broertje, met wie ze een innige band heeft, het hoofd gek te maken. Het meisje schrijft zich in bij een escortbureau wat de start is voor een mysterieus dubbelleven dat zich zowel in de klaslokalen als schimmige hotelkamers afspeelt. Door een schokkende ervaring kan Isabelle haast onmogelijk haar geheime bijverdiensten verborgen houden voor haar omgeving.

Ozon investeert veel tijd in de psyche van zijn hoofdpersoon en smeert deze uit over vier hoofdstukken die elk een seizoen beslaan. Isabelles seksuele aard en belangstelling maken een atypische ontwikkeling door. Een Duitse jongen die ze tijdens de zomervakantie leert kennen, kan al snel niet meer rekenen op haar belangstelling. Misschien wel knap, maar te jong en te onervaren. Isabelles ontmaagding op een strand is een noodzakelijk tussenstation dat ze moet passeren op weg naar seksuele volwassenheid. Ze verlegt haar aandacht naar oudere mannen, vaak met goede banen of op hoge posities, die net doen alsof ze niet doorhebben dat Isabelle nog minderjarig is. Ozon trekt het jeugdige uiterlijk en Isabelles volwassen gedrag uit elkaar en ontslaat zich hiermee van zijn haast natuurlijke verplichting om stelling te nemen in Isabelles promiscue gedrag, Toch is het meisje in allerlei opzichten nog een kind, al veinst ze tegenover haar omgeving dikwijls haar vermoorde onschuld.

Als Isabelles routine met haar mannelijke klanten vorm heeft gekregen dienen zich mogelijkheden tot verdieping aan. Kansen om de boel even flink te laten exploderen laat Ozon jammer genoeg grotendeels liggen. Weliswaar zijn de reacties die Isabelle van haar omgeving uitlokt uiterst onvoorspelbaar, ze doen ook onlogisch aan. Ozon wordt vervolgens uiterst pragmatisch en maakt hiermee zijn hoofdpersoon juist kil en apathisch. Verbaal vuurwerk blijft jammer genoeg grotendeels uit. Ondanks de lastig te peilen natuur van Isabelle zet haar vertolkster Marine Vacth een razend knappe acteerprestatie neer. Net als de mannen die haar betalen voor haar gezelschap weet ze met gemak de kijker om haar vinger te winden. Haar personage wisselt voortdurend puberale onzekerheid af met consciëntieuze berekening en manipulatie. Ondanks deze tegenstrijdigheden houdt het meisje iets kwetsbaars. Isabelle wekt echter nooit medelijden op; ze roept veel ellende namelijk over zichzelf af.

Jeune & Jolie ontbeert op essentiële momenten de emotionele en thematische diepgang waarmee Ozon ons in het verleden dikwijls wist in te pakken. In een krachtige slotakte met een bijrol voor Charlotte Rampling herpakt Ozon zich enigszins, al komt dit veel te laat. Als de aftiteling over het beeld rolt zijn er nog wel wat vragen blijven liggen. Vooral het onvermogen van Isabelles ouders om te doorgronden wat er in haar mooie hoofdje omgaat is een groot manco. Ozon presenteert ons echter een femme fatale, tegen wil en dank, aan wie het moeilijk weerstand bieden is.