Al bij de openingsscène van Gangster Squad van Ruben Fleischer is het duidelijk dat we geen subtiele twee uur tegemoet zullen gaan. We maken kennis met de Joodse topcrimineel Mickey Cohen en zijn hardhandige methodes om zijn tegenstanders uit de weg te ruimen. Cohen is een voormalig bokser die probeert de Al Capone van Los Angeles te worden. Ongrijpbaar voor de politie en de rechterlijke macht, die hij voor een groot deel heeft omgekocht. Onweerstaanbaar voor de mooie, maar onzekere Grace Faraday. Dat je maar beter geen ruzie met Cohen kan maken blijkt uit het introductieslachtoffer van Fleischers biopic, die door twee autos en opgewacht door twee likkebaardende coyotes in tweeën wordt gereten.
Los Angeles heeft nooit in die mate last van de maffia gehad als Chicago en New York. Cohen arriveert er pas na de Tweede Wereldoorlog, die er te pas en te onpas wordt bijgesleept. De politietop heeft schoon genoeg van de terreurgolf die de voormalige vechtersbaas en zijn posse aanrichten. Politiecommissaris Parker (Nick Nolte die inmiddels klinkt als een bot scheermes) geeft zijn beste agent John OMara de opdracht om het criminele tuig uit de weg te ruimen; desnoods met ongeoorloofde middelen. OMara en zijn vrouw zoeken een club onconventionele agenten bij elkaar om de klus te klaren. Niet de beste jongetjes van de politieklas of agenten met een excellente staat van dienst, maar mannen voor wie het doel de middelen heiligt. Samen beginnen ze een criminele bende die Cohen uit de tent moet lokken.
Het personage Mickey Cohen kwam al eerder in de filmgeschiedenis voorbij. In L.A. Confidential bijvoorbeeld, maar in grotere mate in Bugsy, een rol waarvoor Harvey Keitel zijn enige Oscarnominatie kreeg. Gangster Squad werd gebaseerd op een boek van Paul Lieberman en is volgens de begintitels geënt op ware gebeurtenissen. De doorgewinterde filmliefhebber weet het dan wel. Inderdaad moet je veel van wat in Fleischers derde speelfilm voorbij komt met een flinke korrel zout nemen. De zes agenten die hier Cohen in de boeien proberen te slaan, deinzen er niet voor terug om zelf de handen vuil te maken. Hun aartsvijand spant nog wel de kroon, wat uitmondt in vermakelijke, over de top exercities en liquidaties.
Fleischer, die hiervoor de horrorkomedie Zombieland afleverde, ziet zich gesteund door een interessante ensemblecast en een weelderige visuele aankleding. Zonder deze twee belangrijke troeven was zijn gangsteractievehikel hopeloos verloren geweest. De voornaamste reden waarom Gangster Squad in de uitwerking nogal teleurstelt, is Fleischers geforceerde poging om cool te doen. In incidentele gevallen pakt dit nog best aardig uit, bijvoorbeeld als Cohen de uitdrukking you know the drill wel heel letterlijk opvat. Ook de ongebruikelijke middelen die de mannen aangrijpen om hun doel te bereiken zorgen nog best voor wat prettige verrassingen. Er vallen Fleischer en zijn scenarist echter nogal wat gemiste kansen te verwijten. De geweldsexplosies en de daaraan vastklevende humor knipogen richting Tarentino. Fleischer voelt zich alleen zichtbaar minder op zijn gemak bij het genre en weet bittere ernst en grove humor niet tot een eenheid te smeden, waar zijn Pulp Fiction-collega dit tot handelsmerk en kunst heeft verheven.
Er was nogal wat te doen over de eerste trailers van Gangster Squad, omdat er een gewelddadige bioscoopscène in zat die wel hele nare associaties opriep met de kille massamoord in een bioscoop in Aurora, Colorado. Het originele filmtheater is in Fleischers eindproduct vervangen door een nachtclub, al weten we natuurlijk (nog) niet helemaal zeker of dit de specifieke aangekondigde heropname was. Hoe dubieus deze extra publiciteit ook moge zijn, onbedoeld heeft dit veel filmliefhebbers nieuwsgierig gemaakt. Het leidde bovendien tot een uitstel van de release, waardoor de verwachtingen alleen maar stegen. Het gevolg was wellicht dat Fleischer alle opgeklopte verwachtingen onmogelijk nog waar kon maken. Maar helaas voor hem kan hij het niet alleen maar daar op gooien.
Gangster Squad is namelijk een goed geacteerd, visueel oogstrelend tijdsdocument waar echter veel meer in had gezeten. Plotmatig laat hij behoorlijk wat steken vallen, waarbij de magertjes uitgewerkte relatie en driehoeksverhouding tussen Cohen, de door Ryan Gosling gespeelde agent Wooters en de mooie Grace het meest stoort. Ook de thuissituatie van OMara die een hoogzwangere vrouw op de bank heeft zitten die haar man liever bureauwerk ziet doen, komt er bekaaid vanaf. Regisseur Fleischer had moeten kiezen tussen een serieus gangsterdrama en een geweldsorgie met een flinke dosis zwarte humor. Het eindresultaat is, alle positieve punten ten spijt, veilig en enigszins kleurloos.
