'Nuestros Tiempos': vroeger was alles slechter
Recensie

'Nuestros Tiempos': vroeger was alles slechter (2025)

Olijke tijdreiskomedie mondt uit in doorzichtige 'battle of the sexes'.

in Recensies
Leestijd: 3 min 31 sec
Update:
Regie: Chava Cartas | Scenario: Juan Carlos Garzón, Angélica Gudiño | Cast: Lucero (Nora), Benny Ibarra (Héctor), Renata Vaca (Alondra), Ofelia Medina (Julia), Lore Graniewicz (Blanca), e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2025

In het Mexico-Stad van 1966 doen twee getrouwde wetenschappers de uitvinding van hun leven: ze ontdekken hoe ze door de tijd kunnen reizen. Als hun eerste succesvolle poging hen niet een kwartier, maar negenenvijftig jaar verder brengt, komt het stel er snel achter dat de wereld die ze dachten te kennen behoorlijk is veranderd. Deze olijke tijdreisfilm ontpopt zich zo tot een voor de hand liggende romkom over maatschappelijke verandering, die te doorzichtig is uitgewerkt om uit te verf te komen als satire.

Als de goedlachse Nora aan het begin van Nuestros Tiempos uitlegt hoe wormgaten werken, voel je de bui als kijker waarschijnlijk al hangen: 1966 is voor deze natuurkundelerares niet genoeg. En inderdaad, na afloop van het college volgt een betoverde studente haar grote voorbeeld naar een kelderruimte van de vooraanstaande universiteit. Haar man Héctor is daar al naar hartenlust aan het sleutelen en legt nét de laatste hand aan een Back to the Future-achtig gevaarte.

De knipogen naar andere tijdreisverhalen mogen er zijn. Op de tijdmachine staan de initialen H.G.W. (naar H.G. Wells, de schrijver van The Time Machine), en als er een radio kraakt terwijl Nora over een "Russische lading" begint doet dat onwillekeurig aan Stranger Things denken. De speelse retro-inslag verdwijnt abrupt naar de achtergrond als de geliefden na een draaierige trip in het Mexico-Stad van 2025 belanden.

Negenenvijftig jaar in de toekomst halen Nora en Héctor opgelucht adem: de universiteit waar ze hun onderzoeken uitvoerden staat er nog. Sterker nog, de studente die in 1966 aan Nora's lippen hing blijkt inmiddels tot rector te zijn gepromoveerd. Werk is er in overvloed, al zien de rector en de leerlingen Nora liever komen dan Héctor. Een spandoek dat de twee aantreffen bij het binnenlopen van het gebouw roept de dood van het patriarchaat uit. Héctor ziet het verwonderd aan en komt er pas later achter dat die leus zijn ego geen goed doet.

De wereldvreemde tijdreizigers worden in een rap tempo ingewijd in de sociaalmaatschappelijke mores van deze tijd, en dat proces valt bij Nora een stuk beter dan bij haar eerder bevoorrechte echtgenoot. Met dank aan de progressief denkende rector van de universiteit ontdekt ze dat ze niet langer in de schaduw van haar man hoeft te staan en geeft ze haar wetenschappelijke carrière een nieuwe impuls. Ondertussen daagt haar nichtje Nora's preutse ideeën over seks en het huwelijk uit. Héctor weet niet wat hij meemaakt als zijn vrouw plotseling in verleidelijke lingerie voor hem staat.

Het is alsof de makers van Nuestros Tiempos hebben gedacht: "hoe kunnen we zichtbaar maken dat de verhoudingen tussen mannen en vrouwen in de loop van decennia veranderd zijn?", en daarbij al snel de suggestie 'tijdreizen' uit de hoge hoed toverden. Ideeën over emancipatie, seks en (mannelijk) narcisme zijn zo opzichtig op het scenario geprojecteerd, dat een actieve kijkhouding niet meer nodig is. Bovendien kun je je afvragen of de eenzijdige en simplistische vergelijking tussen 'toen' en 'nu' op elk vlak hout snijdt. Alsof er in de jaren zestig werkelijk níemand was die conservatieve opvattingen in twijfel trok.

De nadrukkelijke 'battle of the sexes' maakt het in de tweede helft van de film almaar lastiger om de hoofdpersonages nog als mensen van vlees en bloed te zien. Nora wordt gereduceerd tot een vrouw die eigentijdse opvattingen omarmt, Héctor tot een man die zich door dezelfde opvattingen benadeeld en onderdrukt voelt. Die tegenstelling mag dan typerend zijn voor de manier waarop sommige mannen op vrouwenemancipatie reageren, in deze uitgekauwde vorm komt de film nergens tot spitsvondige satire.

Nuestros Tiempos blijft flauwtjes en oppervlakkig, en dat terwijl het scenario zich wel degelijk leent voor speelse dialogen en slimme referenties. Voor de liefhebbers van 'eind goed, al goed' raakt het einde nog een gevoelige snaar, maar in een film die de partnerclash juist uitvergroot komt ook die slotnoot niet al te geloofwaardig meer over. Hadden de zielsverwanten dat wormgat dan toch maar met rust moeten laten?

Nuestros Tiempos is te zien bij Netflix.