Als de snelst zinkende hoofdstad ter wereld staat Jakarta een grimmige toekomst te wachten. Schrijver Sabda Armandio schetste het silhouette van deze schimmige onderwaterwereld in een boek dat de genres van noir-detective en surrealistische sciencefiction combineert. Regisseur Yosep Anggi Noen tracht de wonderlijke wereld uit dit verhaal te visualiseren, maar het niveau zinkt na de openingsscènes al gauw onder zeeniveau.
24 Jam Bersama Gaspar gaat zonder blikken of blozen voor een lekkere misdaadfilm, geheel met een stoere, motorrijdende detective. De vormgeving van de dystopische toekomst is direct het grootste pluspunt. Het getoonde Jakarta is vol, vies en duister. Van een mishandeling meer of minder kijkt niemand nog op of om in deze stad die in chaos vervalt. De Aziatische metropool is, in tegenstelling tot veel filmische equivalenten, niet gevuld met fleurige neonlichten, maar met felle, flakkerende tl-lampen die de schaduwen extra diepte geven. Jammer dat deze wereld met Gaspars wraakmotieven niet het verhaal krijgt dat zij verdient.
Dat verhaal is doodeenvoudig: nadat de dokter hem nog maar 24 uur te leven geeft wegens hartfalen, wendt Gaspar zich tot zijn verleden en gaat hij op zoek naar zijn verdwenen jeugdvriendin Kirana. Zijn speurtocht leidt hem naar de mensensmokkelaar Wan Ali, die zich verschanst heeft in een juwelierszaak. Gaspar besluit zijn laatste uren te besteden aan het beroven van Wan Ali en zijn foute zaakjes op te rollen. Langzaam sijpelen de uren voorbij terwijl hij handlangers ronselt en met een wel erg krakkemikkig plan op de proppen komt om met een knaller af te sluiten.
De introductie van het langzaam onderlopende Jakarta belooft een enerverende film, maar met eindeloze dialogen en bakken aan plotuitleg slibben de scènes langzaam dicht. Hoofdrolspeler Reza Rahadian dreunt zijn regels op zonder een greintje emotie, als een Indonesische Vin Diesel. Zoetsappige flashbacks naar zijn jeugdliefde Kirana slagen er niet in zijn personage minder plat te maken. Zijn casting is duidelijk enkel bedoeld voor het simpelere hak- en trapwerk.
Met meerdere vecht- en achtervolgingsscènes heeft 24 Jam Bersama Gaspar best potentie voor een goede actiefilm. De spanning valt echter al snel in het water door muziek die te veel klinkt als die van Ennio Morricone en stroeve montage die de teleurstellende choreografie niet ten goede komt. Ook het script vormt geen reddingsboei. Waar het boek kracht putte uit de samenkomst van verschillende genres, zal de film zijn kijkers enkel verwarren over waar het verhaal nu eigenlijk naartoe gaat.
24 Jam Bersama Gaspar komt nooit helemaal uit de verf als genrefilm, ondanks de beste intenties om van een urgent toekomstbeeld voor veel Indonesiërs een populaire film te maken. Het doormaken van een klimaatcatastrofe is een onderwerp dat ons allemaal aangaat, maar wordt in de film vlug overspoeld door Gaspars achteloze invulling van zijn laatste uren. Wanneer de teller voor hem de nul bereikt, voelt dat eerder als een verlossing dan een verlies.
24 Jam Bersama Gaspar is te zien bij Netflix.
