Wat geldt voor je familie geldt ook voor je buren: je hebt ze niet voor het uitzoeken. Een van de grootste alledaagse ergernissen is overlast van je buren, met geluidsoverlast met stip op nummer één. Natuurlijk kan het liggen aan de bouw van je huis of appartement, maar sommige mensen hebben totaal geen zin om rekening met hun buren te houden. Dat burengerucht ook kan leiden tot romantische toestanden - van het nodeloos ingewikkelde soort welteverstaan - blijkt wel uit de romkom Pared con Pared.
Pianiste Valentine is dolgelukkig dat ze een nieuw appartement kan betrekken, nadat de relatie met haar ex op de klippen is gelopen. Dat haar nieuwe buurman last kan hebben van haar vertolkingen van het oeuvre van Beethoven komt niet in haar op. Buurman David is helemaal een aparte vogel. Hij is uitvinder en werkt al jaren aan een revolutionair spel maar kan zijn proeven onmogelijk uitvoeren zonder een immense teringherrie te produceren.
Daar komt nog eens bij dat de nieuwbakken buurtjes werkelijk elke zucht van elkaar kunnen horen. Tot nu toe hebben de meeste buren van David, die al drie jaar zijn appartement niet uit is geweest, het vaak niet langer dan een dag uitgehouden. Bovendien bevinden de woningen van Valentina en David zich niet in hetzelfde pand, sterker nog: hun twee huizen bevinden zich in twee verschillende districten waardoor isolatiemaatregelen nemen kennelijk helemaal lastig is.
Pared con Pared, Spaans voor 'muur tegen muur', bewandelt voorspelbare paden, maar dat hoort nu eenmaal bij het genre. Aanvankelijk hebben Valentina en David, die elkaars namen niet eens kennen, geen goed woord voor elkaar over. Maar ze raken langzaam maar zeker met elkaar in gesprek en groeien steeds meer naar elkaar toe. Ondertussen probeert Valentina zich voor te bereiden op een belangrijke auditie.
De vrouwelijke hoofdrol in deze zoetsappige komedie van Patricia Font wordt vertolkt door de Spaanse zangeres Aitana, de artiestennaam van Aitana Ocaña Morales. De popster kan het niet laten om ook nog even haar eigen stemgeluid in de strijd te gooien, door een gevoelig liedje de woonkamer van buurman David in te slingeren. Problematischer dan deze tamelijk doelloze zelfpromotie is de stupide manier van contactleggen tussen de twee potentiële tortelduiven.
Het duo hoeft elkaars naam niet te weten, laat staan dat ze van elkaar willen weten hoe ze eruitzien. Met elkaar videobellen komt niet in ze op, een kopje suiker lenen al helemaal niet. Dit leidt tot gekunstelde taferelen, zoals een etentje met hun beste vrienden bestaande uit twee tafels enkel gescheiden door het ergerlijke dunne muurtje. Natuurlijk valt er wat te zeggen voor het concept dat twee verliefde zielen zich enkel richten op elkaars stemgeluid en de inhoud van hun conversaties, niet gehinderd door uiterlijke oppervlakkigheden.
Het spreekt voor zich dat Font geen lelijkerds heeft laten casten, want Valentine en David lijken beiden ontsnapt uit de rolodex van het lokale modellenbureau. Om de twee harten uiteindelijk te laten samensmelten moet de kijker zich eerst door gênante situaties heen worstelen. Zo laat David zich ontvallen dat hij een groot westernliefhebbbers is en altijd cowboylaarzen draagt. Dus duikt Valentina als een bezetene op een klant van de koffiezaak waar ze werkt omdat hij toevallig hetzelfde soort schoeisel draagt.
Bij romkoms gaat het zelden om de uitkomst, omdat deze zich wel laat uittekenen, maar om de weg ernaartoe. Pared con Pared mag zich verheugen op een best charmant uitgangspunt, maar de voorspelbare uitkomst is met veel gemakzucht en open deuren ingekleurd.
Pared con Pared is te zien bij Netflix.
