Wie dacht dat Luca Guadagnino zijn grootste hit Call Me by Your Name nooit zou kunnen overtreffen, heeft het mis. Zijn nieuwste film is zonder meer zijn beste tot op heden. Hij heeft iets van een sportfilm, een sekskomedie, een psychodrama, een puzzelfilm en een relatiedrama. Challengers verrast je zoals je zelden wordt verrast. De hele tijd vraag je je af: waar gaat dit naartoe? En je verwacht ergens een conventionele finale. Wrong!
Van meet af aan is duidelijk dat er drie hoofdpersonages zijn: Tashi, Patrick en Art. Hun interacties zullen het drama bepalen. Maar het script van Justin Kuritzkes vertelt hun verhaal niet chronologisch. De film heeft een gebroken structuur, een beetje te vergelijken met die van Citizen Kane, La Piel que Habito en Oppenheimer. Gaandeweg wordt duidelijk waarom hij voor die aanpak opteerde.
De eerste minuten doen het ergste vrezen. Challengers belooft een sportfilm rond rivaliserende tennisspelers te worden. Op enkele uitzonderingen na, zoals Battle of the Sexes met Steve Carell en Emma Stone en King Richard met Will Smith, zijn binnen dat genre weinig hoogstaande films gemaakt. De film schiet uit de startblokken met de aanhef van de ultieme match tussen Patrick en Art. Maar hoe die match evolueert, krijgen we mondjesmaat aangereikt. Tussen begin en einde wordt de toeschouwer heen en weer geslingerd tussen heden en verleden, soms voor een korte scène.
Vrij snel openbaren Guadagnino en Kuritzkes dat ze toch een andere richting opgaan dan het klassieke boy-gets-girl-sportdrama. Dit lijkt een verhaal te worden over een mogelijke ménage à trois. Art en Patrick waren vroeger, toen ze nog beginnende spelers waren, boezemvrienden die smoorverliefd werden op toenmalige tennisster Tashi. Maar via de eerste sequentie, die een blik in de toekomst werpt, weten we dat Tashi stopte met tennis, Art huwde en besloot om hem te coachen. Wat is er tussen deze drie gebeurd? Waarom werd Patrick buitengesloten? Waarom gooide Tashi de handdoek in de ring?
Guadagnino gaat verder dan het brave Jules et Jim van François Truffaut, en zelfs het gedurfde The Dreamers van Bernardo Bertolucci, waarin de mannen nog altijd eenzijdig hetero zijn. De regisseur plaatst geen strikt seksueel label op de personages. Van meet af aan suddert de homo-erotiek in de relatie tussen Patrick en Art, zonder dat ze daar zelf door verward worden. Het zijn moderne jongens, niet zoals de onhandige knapen uit Y tu Mamá También van Alfonso Cuarón.
De ondeugende Tashi vindt die relatie duidelijk prikkelend. De vraag is echter wat of wie zij echt wil. Dat maakt van haar de protagonist. Enerzijds droomt ze van het ultieme tennis, anderzijds weet je dat ze daar niet meer toe in staat is. Of wil ze de ultieme seks? En wat mag dat dan zijn? Zo wordt de grens tussen tennis en seks wel bijzonder vaag en dat alleen al maakt Challengers uniek.
Minstens zo sterk is het spel met de verwachting van het publiek rondom de ultieme wedstrijd. In een conventionele sportfilm moet je de elementaire regels van het spel onder de knie hebben. Hier maakt het niet uit dat je geen flauw idee hebt wat een tiebreak, deuce, dropshot of lovegame inhoudt. Je krijgt wel een score te zien en spelers die zich in allerlei bochten wringen. Op basis daarvan ben je hoe dan ook hoogst benieuwd om te weten wie wint. Maar in je achterhoofd ben je er zeker van dat Guadagnino geen einde à la Hollywood zal afleveren.
De regisseur weet de uitkomst mooi te verbergen achter alle mogelijk visuele trucs bedoeld om te imponeren. Dat gaat van slow motion van de spelers en zelfs de bal tot razendsnelle montage. Toegegeven, sommige van de trucs zijn doorzichtig. Je merkt in bepaalde scènes dat de heen en weer gekaatste bal met de computer is gemaakt. De soms zeer vertraagde beelden hebben iets van een heel nadrukkelijke Adidascommercial - Guadagnino is niet vies van product placement. Maar dat ben je vergeten na de zinderende finale die onthult wat tennis, of seks, kan zijn.
