in Recensies
Update:
Leraar Shri is tweeënveertig en heeft nog nooit een relatie gehad. De redenen waarom zijn vaag. De eerste scène in Aap Jaisa Koi doet vermoeden dat het een vloek is, maar dit is een gegeven dat niet meer terugkomt. En zo zijn er meer doodlopende elementen, zoals de homo-erotische toon. Maar wanneer het werkelijke thema van het verhaal zich eindelijk onthult is dat niet zo progressief als gehoopt: Ouderwets, onverbloemd seksisme!
"Aap Jaisa Koi" betekent "iemand zoals jij". Het is de nogal misleidende naam van een app die nog het meest wegheeft van een anonieme sekslijn. De beste vriend van Shri raadt het hem aan, al fluisterend in zijn oor. Als Shri hem dan ook nog innig knuffelend in bed bedankt na het eerste telefoontje, lijkt er een zeer interessante reden te zijn waarom hij op zijn tweeënveertigste nog niet getrouwd is. Maar de progressieve kijker zal teleurgesteld worden, Bollywood is en blijft overwegend conservatief.
Hoewel de homo-erotische vibe niet direct uitsterft (bijvoorbeeld tijdens een scene met zeer schaars geklede worstelaars die capriolen uithalen, die indrukwekkender zijn dan die van de Bollywood dansers) vervalt deze helaas uiteindelijk in tergend saaie heteronormativiteit. Ruim twintig minuten lang moet de kijker een montage aanzien van Shri en zijn dates met het langverwachte vrouwelijk schoon. Zodanig slaapverwekkend dat de eerder voorspelbaar lijkende plottwist dan toch weer verrassend is. Maar wat helaas niet verrassend is, is de seksistische wending die het verhaal neemt wanneer Shri de vrouw van zijn dromen afwijst omdat zij vrijgevochten is.
Voor Bollywoods doen zijn de liedjes nogal saai, gelijk de inhoud van de film. Voor het echte goede spul moet de kijker helaas wachten tot het einde. Ook de grappen zijn matig, hoewel er uitschieters tussen zitten. Zoals vaak bij Bollywoodfilms zitten er chaotisch veel personages in, meestal familieleden, die af en toe een half probleem lijken te hebben dat niet verder uitgediept wordt. Uiteindelijk zijn deze personages niet echt een nevenverhaal te noemen, en bestaan ze vooral om de hoofdpersoon te ondersteunen. En... meestal zijn dit vrouwelijke personages.
De weg naar het zelfinzicht dat Shri nodig heeft om zich los te maken van zijn misogyne houding is tenenkrommend en halfslachtig. Als een zielloos diversiteitsbeleid dat alleen voor de vorm is aangenomen. De toon van de film in zijn geheel is, zeker voor Bollywoodbegrippen, nogal flets en zonder echte passie. Het lijkt of de makers iets in elkaar geflanst hebben met de bedoeling vernieuwend te zijn, maar daarbij juist de plank misslaan. Zoals vaak het geval is wanneer een diversiteitsbeleid ophoudt bij de inhoud van de film, en zich onvoldoende uitstrekt naar de crew die erachter zit. Gelukkig hebben we de schaars geklede worstelaars nog.
Aap Jaisa Koi is te zien bij Netflix.
