in Recensies
Update:
Dat regisseur Luc Besson over zijn creatieve hoogtepunt heen lijkt te zijn, is al een tijdje bekend. Ook met zijn nieuwste film Dracula weet hij niet te overtuigen. De ambitie was om een andere kant van de beroemde vampier graaf te laten zien door de nadruk op het liefdesverhaal te leggen. Dat lukt deels, maar het klassieke personage wordt daar niet per se interessanter van. Zeker niet omdat hij in een wereld leeft die een soort Disney-versie van Bram Stokers horrorklassieker lijkt te zijn.
Met de ondertitel 'a Love Tale', die overigens door de distributeur is verwijderd, wilde Besson een signaal afgeven naar horrorfans, vertelde hij eerder aan FilmTotaal. Volgens de regisseur zouden horrorfans onaangenaam verrast worden door het romantische aspect van zijn bewerking. Een verhaallijn die vooral op de verfilming van Coppola geïnspireerd is in plaats van op de originele roman.
Net als in de film uit 1992 is ook in deze nieuwste versie het vampirisme van Dracula een straf van God. Dracula verlaat zijn religie nadat zijn grote liefde sterft, maar met God valt niet te spotten. En in beide films is er een Mina die volgens de ondode graaf de reïncarnatie van die geliefde is. In Coppola's interpretatie is die romantische lijn een duidelijke verrijking van het personage. Het geeft het monster iets menselijks, waardoor hij uiteindelijk nog angstaanjagender wordt.
In de versie van Besson krijgt die romantische kant meer nadruk. Sterker nog, de zoektocht naar zijn geliefde is een ware obsessie en het drijft alles wat Dracula doet. Voor al wat niets met die vrouw te maken heeft, is de graaf totaal onverschillig. Alleen van iemand die zulke diepe desinteresse kan tonen, is het maar moeilijk aan te nemen dat hij überhaupt oprechte passie of liefde kan voelen. Het maakt Dracula een ongeloofwaardig, soms vervelend en zelfs oninteressant personage. Ondanks dat Caleb Landry Jones in zijn spel echt alles lijkt te geven wat ie heeft.
Besson vergroot niet alleen het liefdesverhaal uit Coppola's interpretatie uit tot tamelijk potsierlijke proporties. Ook voor de esthetiek van de film speelt hij leentjebuur bij de meester. De styling van Caleb Landry Jones is nagenoeg exact die van Gary Oldman en de scenes in het Transsylvanische slot lijken soms shot voor shot overgenomen uit de jaren negentig film. Alleen dan zonder de continue spanning die Coppola zorgvuldig wist op te bouwen. Want dat is nou precies wat Besson niet wil, dat het eng wordt.
Door zo angstvallig aan die gezellige versie van het verhaal te willen vasthouden, is Dracula tot Coppola's film, wat de live-action versies tot de animatieklassiekers van Disney zijn: ondanks de leuk gevonden overeenkomsten nergens zo goed als het origineel. Wanneer de waterspuwers in het slot ineens tot leven komen, is het bijna wachten tot er een koddig liedje wordt ingezet. Dat liedje komt nooit, net als een echte spanningsboog.
Het argument kan gemaakt worden dat Besson zijn interpretatie als pastiche gezien moet worden. Alleen voor een echte ode lijkt hij het verhaal niet serieus genoeg te nemen. En voor camp of een parodie valt er dan weer te weinig te lachen. Uiteindelijk is Dracula hetzelfde tragische lot beschoren als de protagonist. Want ondanks alle liefde die erin zit, ontbreekt een kloppend hart.
