Een jonge vrouw krijgt een plek in het leven van twee jeugdvrienden, waarna een complexe driehoeksrelatie ontstaat. Dit gegeven klinkt als een hommage aan Truffaut's Jules et Jim, maar veel verder dan een kleine knipoog naar de Franse klassieker reikt dit speelfilmdebuut van Sergio Machado niet. Het script is simpelweg niet boeiend genoeg en ondanks prachtige locaties, rijke kleuren, lekkere muziek en zelfs adequate acteerprestaties, 'werkt' de film niet. In aanleg had Cidade Baixa een meeslepend en opwindend verhaal kunnen zijn, maar ruim voordat de 110 minuten voorbij zijn, is de interesse in de afloop compleet verdampt.
Deco (Lázaro Ramos) en Naldinho (Wagner Moura) zijn als jeugdvrienden opgegroeid in de sloppen van de Braziliaanse havenstad Salvador. Na een leven vol hosselen en kleine criminaliteit hebben ze nu hun eigen vrachtboot waarmee ze goederen vervoeren langs de kust. Onderweg pikken ze een jonge vrouw op die een lift vraagt. Deze Karinna (Alice Braga, het nichtje van Sonia Braga) betaalt voor haar overtocht door met beide mannen het bed te delen. Zij blijven elkaar ook na deze ontmoeting regelmatig zien en er ontstaat een ménage à trois die langzaam maar zeker een wig drijft tussen de vrienden, die ooit gezworen hadden dat geen vrouw hun vriendschap aan het wankelen zou kunnen brengen.
Op het eerste oog lijkt alles te kloppen. Machado doordrenkt zijn regiedebuut met prachtige beelden van het ranzige, maar bruisende leven in een Braziliaanse sloppenwijk en de handheld cameravoering zit de acteurs vaak letterlijk dicht op de huid. Ook het tempo zit er lekker in; er wordt gestoken, geschoten, gesnoven, gedanst en het niet onaantrekkelijke lijf van Alice Braga komt vaak in beeld in een aaneenschakeling van verhitte seksscènes. En toch weten al deze ingrediënten geen smakelijk geheel te vormen omdat nooit duidelijk wordt wat de verschillende karakters nou eigenlijk beweegt, wat ze willen, of waar ze heen gaan.
Natuurlijk, de mannen zeggen geen nee tegen het aanbod van Karinna, maar wat maakt haar nou zo bijzonder dat ze twee gezworen jeugdvrienden uiteen weet te drijven? En wat heeft zij te winnen in deze vriendschap? Waarom wijst Deco het klusje dat buurtcrimineel Dois Mundos hem aanbiedt af, en waarom gaat Naldinho daar later wél op in? Teveel vragen worden niet eens gesteld, waardoor de spanning simpelweg ontbreekt en de kijker geen band met de spelers krijgt. In plaats daarvan zien we maar weer eens een dramatische close-up van een getormenteerd gezicht of zijn we voor de zoveelste keer getuige van de dingen die Alice Braga met haar naakte lijf kan. Opwindend of spannend is het dan al lang niet meer en eigenlijk maakt het niet eens veel meer uit of ze met z'n allen te gronde gaan aan hun eigen lusten, neergeschoten worden of nog lang en gelukkig verder leven.
Machado bewijst met deze film dat hij mooie plaatjes kan schieten en een lekkere sfeer kan neerzetten. Hij lijkt ook in staat om jonge, talentvolle acteurs goede acteerprestaties te ontlokken. Hopelijk brengt deze film hem ook het besef dat al deze eigenschappen niet voldoende zijn voor een goede film zolang het script niet deugt.
