in Recensies
Update:
Van de vier hoofdeilanden van Japan is Hokkaido het noordelijkste en op één na grootste. Er is wel openbaar vervoer, maar je hebt toch echt een auto nodig om ergens te komen. Het eiland is inmiddels via een tunnel verbonden aan hoofdeiland Honsh?, maar ligt nog steeds vrij geïsoleerd. Boven de hoofdstad Sapporo bepalen vooral landbouw, veeteelt en bossen het landschap. In de winter kan het er ook behoorlijk koud zijn.
Tot zover de setting. Wanneer de eerste sneeuwvlok naar beneden dwarrelt terwijl puber Takuya met zijn klasgenoten aan het honkballen is, ziet hij letterlijk en figuurlijk de bui al hangen. De jongen is al geen ster in het balspel, maar een nog grotere sportieve ellende staat hem te wachten. In de winter draait alles om ijshockey en daar is Takuya zo mogelijk nog slechter in.
In de ijshal werkt schoolgenoot Sakura met haar coach Arakawa aan haar kunstschaatskwaliteiten. Takuya heeft een oogje op haar, maar piekert er niet over om haar aan te spreken. Wanneer hij in contact komt met Sakura's coach, die hem sierlijke bewegingen in zijn ijshockeyoutfit ziet maken, stelt hij voor om de twee klaar te stomen voor een kunstschaatswedstrijd.
De Japanse filmregisseur Hiroshi Okuyama markeert met het innemende My Sunshine zijn tweede speelfilm. Eerder werkte hij samen met de grote meester Hirokazu Kore-eda aan de geisha-serie The Makanai: Cooking for the Maiko House. De twee projecten hebben veel gemeen, waaronder een lieve, onschuldige toon die direct een goed gevoel oproept. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Okuyama's stijl dicht tegen die van zijn leermeester aanschurkt.
Voor My Sunshine werkte Okuyama grotendeels met amateurs en liet hen vaak improviseren. Het geeft de film een onbevangen en natuurlijke charme, waarbij het niet draait om grote gebeurtenissen, maar om de gevoelens van twee puberzielen die zichzelf ontdekken.
De coming-of-agefilm zit vol subtiliteiten en zelfs gewaagde subthema's. Zo leeft coach Arakawa samen met een andere man, maar daar wordt weinig acht op geslagen. In Japan is homoseksualiteit, vooral in afgelegen regio's, nog steeds gevoelig, maar Okuyama exploiteert dit verder niet. De relatie van Arakawa is gewoon een feit en dat geldt ook voor de ambities van Takuya en Sakura.
My Sunshine heeft een onmiskenbaar tijdloos karakter. De tijd lijkt stil te staan en de focus ligt volledig op de innerlijke ontdekkingsreis van Takuya en Sakura. De wedstrijd waar naartoe wordt gewerkt, is eigenlijk bijzaak. Okuyama weet het beste uit zijn hoofdrolspeler te halen: Takuya is een onzekere, stotterende jongen die we gaandeweg zien opbloeien.
Zijn doel om dichter bij Sakura te komen door samen met haar te trainen, is ongekend dapper. Onder de oppervlakte onderzoekt de filmmaker de sociale conventies die niet alleen aan leeftijd, maar vooral aan gender zijn gebonden. Zelfs voor deze pubers zit het leven vol verwachtingen en de opgelegde druk daarvan.
Het resulteert in een hartverwarmende film die blaakt van de eenvoud, maar tegelijkertijd veel dieper gaat. Okuyama laat zijn hoofdpersonen echt kind zijn. De meedogenloze grotenmensenwereld komt later wel.
