Fijne Franse film over een oplichter die erin slaagt een stuk snelweg aan te leggen zonder dat iemand zijn beweegredenen in twijfel trekt, had net zo goed in Hollywood gemaakt kunnen zijn.
Licht maniakaal, bezeten juweeltje van Werner Herzog, de man die krankzinnigheid tot kunst verheft.
Loach rauwe realisme weet niet te overtuigen. Route Irish is één van de grote tegenvallers van het jaar.
Géla Babluani bedacht een ziek, maar geniaal uitgangspunt. Helaas kan dat niet van de uitwerking worden gezegd.
Vermakelijk vervolg is misschien niet zo verrassend meer als deel één, maar de makers blijken nog steeds vindingrijk te zijn.
Indringende film over de Chileense revolutie van 1973 werkt als politiek drama en intieme karakterstudie.
Regisseur Duncan Jones maakt een prima blockbuster ondanks een matig uitgewerkt futuristisch uitgangspunt.
Een Nederlandse roadmovie blijkt heel goed mogelijk te zijn, vooral wanneer de bestemming Marokko is en de personages een reden hebben om er samen naar onderweg te zijn.
Club Zeus is een leuk tussendoortje, maar voor de bioscoop is de film te kort en te klein.
De doelgroep zal dit verhaal over een vriendschap tussen een meisje en haar paard ongetwijfeld waarderen, maar voor elke andere filmliefhebber is Pennys Shadow een martelgang.
Inventieve details en een fraaie vormgeving in deze vermakelijke prequel van de X-Men-serie.
Terrence Malicks magnum opus is een genot voor oog en oor, en zo groots en overweldigend dat meerdere kijkbeurten vereist zijn.
Alle invalshoeken van de New Yorkse kunstwereld worden gepersonaliseerd in dit intrigerende werkje. Zowel leuk voor insiders als voor degenen die er niks mee hebben.
Eindelijk weer eens een spookhuisfilm die echt eng is.
Het nieuwe drama van Philippe Claudel is lang niet zo sterk als zijn regiedebuut Il y a Longtemps Que Je TAime.