Drie jaar geleden groeide De Tatta's uit tot een van de grootste verrassingssuccessen van de Nederlandse cinema. De film was zo populair dat in allerijl een vervolg en een tv-serie werden uitgebracht. De familie Van Kampen ontwikkelde zich in korte tijd tot een hedendaagse, omgekeerde variant van de familie Flodder. Maar de haast waarmee nieuwe Tatta's-projecten worden gemaakt, maakt duidelijk hoezeer de formule wordt uitgemolken.
Snel nieuwe content uitbrengen helpt om het momentum van een franchise vast te houden. Een terugkerend probleem is echter de beschikbaarheid en bereidheid van de cast om aan vervolgprojecten mee te werken. Filmmakers staan dan voor een lastige keuze: rollen hercasten of binnen het verhaal verklaren waarom bepaalde personages ontbreken.
Flodder kampte destijds met hetzelfde probleem. Huub Stapel had geen behoefte om terug te keren en werd vervangen voor de tv-serie en derde film. Hoewel Coen van Vrijberghe de Coningh de rol van Johnnie verdienstelijk invulde, bleef Stapels afwezigheid duidelijk voelbaar. De Tatta's 3 heeft dat risico vermeden: alleen de familie Van Kampen keert terug, de rest van de cast is volledig vernieuwd.
Het excuus voor de nieuwe setting is slim en geestig. Omdat Erik een belangrijke brief over verduurzaming van de wijk heeft gemist, moet het gezin hun geliefde Hollandwijk noodgedwongen verruilen voor de verschrikkelijke Duitse wijk. Bij het verlaten van hun vertrouwde buurt gaan ze langs de iconische plekken uit de vorige film. Wanneer ze mopperend de nieuwe wijk inlopen, is alles precies hetzelfde, maar dan met Duitse namen.
Nieuwe personages te introduceren blijkt een verstandige keuze. Een acteur zoals Sinan Eroglu is moeilijk te vervangen. Nieuwe rollen bieden bovendien ruimte voor andere dynamieken en verhaallijnen. Die vrijheid benut De Tatta's 3 onvoldoende. De reeks is inmiddels een parodie op zichzelf geworden: in plaats van een coherent verhaal op te bouwen worden personages lukraak in losse situaties geplaatst en klooien ze maar wat aan. Aan het einde komt het geheel geforceerd samen.
Die structuur zorgt ervoor dat De Tatta's 3 meer aanvoelt als een samenraapsel van afzonderlijke sketches dan als een volwaardige bioscoopfilm. Met een fragmentarische (deels geïmproviseerde) komedie hoeft niks mis te zijn, maar dan moet de film zich ook als zodanig presenteren. Een meeslepend verhaal ontstaat niet uit zichzelf, maar vereist een solide narratief fundament.
Het centrale conflict is weinig verrassend: Erik moet opnieuw leren voor zichzelf op te komen en een malafide bedrijf bevechten. Ondertussen probeert Daan volwassener over te komen en ontdekken Laura en Jessica dat hobby's leuk en waardevol zijn. Ondertussen leren ze de bewoners kennen en groeien ze uit tot de helden van de multiculturele wijk. Klinkt bekend in de oren?
Hoewel deze derde film minder nadrukkelijk in white-saviorterritorium belandt dan zijn voorganger, blijft het perspectief stevig geworteld in dat van de witte hoofdpersonages. Het potentieel voor een prikkelende botsing tussen minderheid en meerderheid wordt wederom niet volledig benut.
Het succes van de Tatta's-films is dan ook niet te danken aan het sociaal-culturele debat, maar aan de enthousiaste cast. Los van de kwaliteit van de humor spatten de passie en het plezier van het scherm. Tot op zekere hoogte werkt dat aanstekelijk. Het gekibbel tussen Sami en Said is vermakelijk, Cyriel Guds en Leo Alkemade hebben goede chemie en Bas Hoeflaak speelt lekker over de top als louche bazaarbaas.
Of je het succes van De Tatta's terecht vindt of niet, de franchise klikt wel met zijn doelgroep. Populariteit en kwaliteit gaan niet altijd samen, maar de consequent grote belangstelling verdient erkenning: Jamel Aattache en zijn team doen duidelijk iets goed.
Toch neemt De Tatta's 3 geen enkel risico. De humor, de personages en het verhaal blijven keurig binnen de veilige kaders van de reeks. Voor nu werkt dat nog, maar creatieve armoede heeft al vaker een succesvolle franchise de das omgedaan. Het is belangrijk om dicht bij de identiteit van de reeks te blijven, maar tegelijkertijd te vernieuwen. Die vernieuwing ontbreekt in dit deel.
