Regie: Mercedes Stalenhoef Cast: Karsu Dönmez (zichzelf), e.a. Speelduur: 87 minuten Jaar: 2012
Karsu is een intiem portret van de, bij aanvang van het filmen, zeventienjarige Karsu Dönmez. Wanneer we haar ontmoeten is zij een doodnormaal Amsterdams meisje van Nederlandse-Turkse afkomst. Wat haar onderscheidt, is dat ze een enorm muzikaal talent bezit. Karsu schrijft haar eigen liedjes en brengt die ten gehore in het restaurant van haar ouders in Amsterdam Osdorp. Documentairemaakster Mercedes Stalenhoef (bij sommigen misschien bekend van When Borat Came to Town) volgde het meisje drie jaar lang.
In het eerste shot van de film zien we Karsu in het restaurant van haar ouders een lied zingen terwijl ze zichzelf begeleidt op de piano. Terwijl Karsu de sterren van de hemel zingt wenkt ze ondertussen naar de bediening van het restaurant om nog wat dingen te regelen. Naast huismuzikant werkt ze namelijk ook gewoon in de bediening van de eetgelegenheid. Documentairemaakster Mercedes Stalenhoef ontmoette Karsu als bezoeker van het restaurant. Ze was zo onder de indruk van de zangkunsten van het meisje dat ze besloot haar te gaan volgen.
Langzaam leren we de geschiedenis van Karsu's uit Turkije afkomstige familie kennen en zien we haar binnen haar dagelijkse routine. Ook zien we hoe ze haar vakantie doorbrengt in het kleine dorpje waar haar ouders vandaan komen. Karsu vertelt ons dat ze haar teksten altijd in de nacht schrijft en dat de teksten nooit over haar eigen leven gaan. Karsu lijkt te dromen van een grootser, meeslepender leven dan het leven dat ze leidt. Haar ouders komen in de documentaire naar voren als hardwerkende, lieve mensen en haar eigen, beschermde leventje biedt misschien niet de juiste inspiratie voor de zware teksten die ze zingt. Een van haar populairdere nummers beschrijft bijvoorbeeld het leven van een minnares van een getrouwde man. In het Turks-Nederlandse gezin wordt in het echte leven echter niet eens over vriendjes gepraat.
Het is boeiend om te zien hoe het gezin met de groeiende faam van het meisje omgaat. Eerst het groeiende aantal geïnteresseerden dat speciaal naar het restaurant in Osdorp afreist om Karsu te horen zingen, daarna de vele kleine optredens waar ze voor gevraagd wordt, later een optreden in het befaamde Carnegie Hall, optredens voor nationale tv, et cetera. We zien hoe Karsus ouders haar proberen te beschermen tegen hongerige platenbazen die haar willen tekenen. Ook zien we hoe Karsu balanceert tussen de regels van de Turkse en de Nederlandse cultuur en beide probeert te respecteren.
Mercedes Stalenhoef zit dicht op de huid van haar, van zichzelf wat gesloten subjecten. Met als gevolg dat we langzaam maar zeker toch wat verder de diepte in gaan. En ook stilistisch zit Karsu prachtig in elkaar. Toch mist Karsu net die belangrijke twist om het echt tot een topdocumentaire te maken. Het probleem is vooral dat alles voor Karsu net iets te makkelijk gaat.Karsu heeft zoveel talent dat het verloop van haar carrière als muzikant bijna als vanzelf gaat. De tegenslagen die ze ondervindt zijn bijna niet noemenswaardig. Karsu is dan misschien ook meer een prachtig uitgevoerd portret van een goede muzikante dan een spannende documentaire.
[rating 3.5]
Karsu is een intiem portret van de, bij aanvang van het filmen, zeventienjarige Karsu Dönmez. Wanneer we haar ontmoeten is zij een doodnormaal Amsterdams meisje van Nederlandse-Turkse afkomst. Wat haar onderscheidt, is dat ze een enorm muzikaal talent bezit. Karsu schrijft haar eigen liedjes en brengt die ten gehore in het restaurant van haar ouders in Amsterdam Osdorp. Documentairemaakster Mercedes Stalenhoef (bij sommigen misschien bekend van When Borat Came to Town) volgde het meisje drie jaar lang.
In het eerste shot van de film zien we Karsu in het restaurant van haar ouders een lied zingen terwijl ze zichzelf begeleidt op de piano. Terwijl Karsu de sterren van de hemel zingt wenkt ze ondertussen naar de bediening van het restaurant om nog wat dingen te regelen. Naast huismuzikant werkt ze namelijk ook gewoon in de bediening van de eetgelegenheid. Documentairemaakster Mercedes Stalenhoef ontmoette Karsu als bezoeker van het restaurant. Ze was zo onder de indruk van de zangkunsten van het meisje dat ze besloot haar te gaan volgen.
Langzaam leren we de geschiedenis van Karsu's uit Turkije afkomstige familie kennen en zien we haar binnen haar dagelijkse routine. Ook zien we hoe ze haar vakantie doorbrengt in het kleine dorpje waar haar ouders vandaan komen. Karsu vertelt ons dat ze haar teksten altijd in de nacht schrijft en dat de teksten nooit over haar eigen leven gaan. Karsu lijkt te dromen van een grootser, meeslepender leven dan het leven dat ze leidt. Haar ouders komen in de documentaire naar voren als hardwerkende, lieve mensen en haar eigen, beschermde leventje biedt misschien niet de juiste inspiratie voor de zware teksten die ze zingt. Een van haar populairdere nummers beschrijft bijvoorbeeld het leven van een minnares van een getrouwde man. In het Turks-Nederlandse gezin wordt in het echte leven echter niet eens over vriendjes gepraat.
Het is boeiend om te zien hoe het gezin met de groeiende faam van het meisje omgaat. Eerst het groeiende aantal geïnteresseerden dat speciaal naar het restaurant in Osdorp afreist om Karsu te horen zingen, daarna de vele kleine optredens waar ze voor gevraagd wordt, later een optreden in het befaamde Carnegie Hall, optredens voor nationale tv, et cetera. We zien hoe Karsus ouders haar proberen te beschermen tegen hongerige platenbazen die haar willen tekenen. Ook zien we hoe Karsu balanceert tussen de regels van de Turkse en de Nederlandse cultuur en beide probeert te respecteren.
Mercedes Stalenhoef zit dicht op de huid van haar, van zichzelf wat gesloten subjecten. Met als gevolg dat we langzaam maar zeker toch wat verder de diepte in gaan. En ook stilistisch zit Karsu prachtig in elkaar. Toch mist Karsu net die belangrijke twist om het echt tot een topdocumentaire te maken. Het probleem is vooral dat alles voor Karsu net iets te makkelijk gaat.Karsu heeft zoveel talent dat het verloop van haar carrière als muzikant bijna als vanzelf gaat. De tegenslagen die ze ondervindt zijn bijna niet noemenswaardig. Karsu is dan misschien ook meer een prachtig uitgevoerd portret van een goede muzikante dan een spannende documentaire.
[rating 3.5]
