Regie: Saskia Vredeveld | Speelduur: 70 minuten | Jaar: 2010
Met het wereldkampioenschap voetbal voor de deur en de recente ophef om de moord op TerreBlanche is Zuid-Afrika weer volop in het nieuws. Ook in de filmwereld is het land, met recente films als District 9 en Invictus als uitschieters, een dankbaar onderwerp voor filmmakers over de hele wereld. Ook de Nederlandse, in Kaapstad geboren regisseur Saskia Vredeveld komt nu met een film over Zuid-Afrika, de documentaire Leaving Mandela Park die middels een samenwerkingsverband met Pathé in vier grote bioscopen te zien zal zijn.
In Leaving Mandela Park, die met een krappe zeventig minuten het niveau van korte film nauwelijks ontstijgt, schetst Vredeveld het leven van een aantal jongeren in Mandela Park, een groot township in Kaapstad. Alle jongeren die in de film aan het woord komen hebben een eigen geschiedenis, en die is vaak niet rooskleurig. Verlaten door hun ouders, opgegroeid in mensonterende armoede, mishandeld door hun omgeving; deze jongeren hebben alle reden cynisch te zijn en hun hoop op een rooskleurige toekomst te laten varen.
Hun kracht is echter dat ze dat niet doen. Alle jongeren die in de film worden opgevoerd hebben een droom; een passie waarmee ze het traditionele verwachtingspatroon dat over mensen uit de townships bestaat, willen doorbreken. De een wil het maken als rapmuzikant, terwijl een ander er alles aan doet om een goede opleiding te voltooien en weer iemand anders een begenadigd operazanger is, met Luciano Pavarotti als groot voorbeeld.
Het is een interessant onderwerp dat Vredeveld aanstipt in Leaving Mandela Park, maar aan de uitvoering schort het nog wel wat. Grootste probleem is de nogal statische cameravoering die niet past bij de dynamiek van de Afrikaanse sloppenwijken. Bij een onderwerp als dit verwacht je veel beweging, dynamiek en onrustige cameravoering en dat wordt node gemist in Leaving Mandela Park, die mede hierdoor een wat matte indruk achterlaat.
Ander probleem, iets waar wel meer documentaires mee te maken hebben, is het sterke vermoeden dat een groot aantal momenten in scène is gezet. Er is bijvoorbeeld een scène waarin enkele figuren in dansen uitbarsten en dat komt zo houterig en weinig spontaan over dat het bijna niet echt kan zijn. Dit probleem komt ook naar voren in de fragmenten waarin de jongeren worden geïnterviewd over hun passies; sommigen strooien soepel met de mooiste metaforen en die eloquentie, die hen schijnbaar geen enkele moeite kost, roept ook vraagtekens op. Hoewel dit natuurlijk allemaal giswerk is, hadden de makers wellicht iets meer aandacht aan dit authenticiteitsprobleem kunnen schenken. Nu blijf je je namelijk voortdurend afvragen wat nu wel en wat nu niet waar is, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
[rating 2]
Met het wereldkampioenschap voetbal voor de deur en de recente ophef om de moord op TerreBlanche is Zuid-Afrika weer volop in het nieuws. Ook in de filmwereld is het land, met recente films als District 9 en Invictus als uitschieters, een dankbaar onderwerp voor filmmakers over de hele wereld. Ook de Nederlandse, in Kaapstad geboren regisseur Saskia Vredeveld komt nu met een film over Zuid-Afrika, de documentaire Leaving Mandela Park die middels een samenwerkingsverband met Pathé in vier grote bioscopen te zien zal zijn.
In Leaving Mandela Park, die met een krappe zeventig minuten het niveau van korte film nauwelijks ontstijgt, schetst Vredeveld het leven van een aantal jongeren in Mandela Park, een groot township in Kaapstad. Alle jongeren die in de film aan het woord komen hebben een eigen geschiedenis, en die is vaak niet rooskleurig. Verlaten door hun ouders, opgegroeid in mensonterende armoede, mishandeld door hun omgeving; deze jongeren hebben alle reden cynisch te zijn en hun hoop op een rooskleurige toekomst te laten varen.
Hun kracht is echter dat ze dat niet doen. Alle jongeren die in de film worden opgevoerd hebben een droom; een passie waarmee ze het traditionele verwachtingspatroon dat over mensen uit de townships bestaat, willen doorbreken. De een wil het maken als rapmuzikant, terwijl een ander er alles aan doet om een goede opleiding te voltooien en weer iemand anders een begenadigd operazanger is, met Luciano Pavarotti als groot voorbeeld.
Het is een interessant onderwerp dat Vredeveld aanstipt in Leaving Mandela Park, maar aan de uitvoering schort het nog wel wat. Grootste probleem is de nogal statische cameravoering die niet past bij de dynamiek van de Afrikaanse sloppenwijken. Bij een onderwerp als dit verwacht je veel beweging, dynamiek en onrustige cameravoering en dat wordt node gemist in Leaving Mandela Park, die mede hierdoor een wat matte indruk achterlaat.
Ander probleem, iets waar wel meer documentaires mee te maken hebben, is het sterke vermoeden dat een groot aantal momenten in scène is gezet. Er is bijvoorbeeld een scène waarin enkele figuren in dansen uitbarsten en dat komt zo houterig en weinig spontaan over dat het bijna niet echt kan zijn. Dit probleem komt ook naar voren in de fragmenten waarin de jongeren worden geïnterviewd over hun passies; sommigen strooien soepel met de mooiste metaforen en die eloquentie, die hen schijnbaar geen enkele moeite kost, roept ook vraagtekens op. Hoewel dit natuurlijk allemaal giswerk is, hadden de makers wellicht iets meer aandacht aan dit authenticiteitsprobleem kunnen schenken. Nu blijf je je namelijk voortdurend afvragen wat nu wel en wat nu niet waar is, en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
[rating 2]
