In de tiende bioscoopfilm van de Duitse filmmaker Christian Petzold maken we kennis met de vrienden Leon en Felix. Om wat werk te verzetten is het duo naar een huisje aan de Oostzee afgereisd. Hier kan Leon ongestoord aan zijn tweede roman werken en kan Felix zich uitleven om zijn portfolio als fotograaf te vullen met de hoop te worden toegelaten aan de kunstacademie.
Dat het geen onbekommerde luiervakantie wordt, blijkt als ze nog niet eens bij het huisje van Felix' familie zijn aanbeland. De auto houdt ermee op en het tweetal kan kilometers met zware koffers in de bossen afleggen. Eenmaal bij het huisje aangekomen blijken ze niet alleen te zijn. Ze moeten de ruimte delen met ijsverkoopster Nadja die er nogal een losbandig (seks)leven op na lijkt te houden.
Petzold schetst niet alleen de contouren van een jarenlange vriendschap, maar maakt gaandeweg ook steeds meer duidelijk hoezeer Felix en Leon van elkaar verschillen. Auteur Leon moet zijn manuscript af zien te krijgen voor de uitgever op de stoep staat. Hij komt over als een control freak die desondanks niet de discipline kan opbrengen om door te werken. Felix is een flierefluiter die zijn plannen om foto's te maken gemakkelijk overboord gooit om te gaan zwemmen.
Als metafoor voor de onweerswolken die niet alleen boven de vriendschap hangt, maar ook boven de toekomst van de twee jonge mannen uit Berlijn gebruikt Petzold een op dit moment actueel maar afgezaagd cliché. In de omgeving woeden bosbranden en in het naburige dorp Ahrenshoop stikt het van de waarschuwingen om de barbecue uit te laten. Het vuur rukt steeds meer op en de lucht kleurt steeds roder.
Het is een visueel aansprekend beeld, maar als parallel met het verloop van de levens van de twee mannen is het tamelijk geforceerd. Nadja is met haar wilde bestaan en extraverte liefdespartner in het verhaal gevoegd om contrasten te bieden en de twee vrienden aan te jagen. Haar rol blijft tamelijk obscuur al is het maar omdat ze lange tijd onzichtbaar blijft en pas gaandeweg het podium opeist om het vervolgens compleet te domineren.
Felix en Leon zijn geen dankbare filmpersonages omdat ze respectievelijk een introverte einzelgänger en een zorgeloze allemansvriend zijn. De vraag wat ze zulke goede vrienden heeft gemaakt blijft boven de materie hangen. Wel effectief is het feit dat het vuur het tweetal steeds meer insluit en de gemoederen steeds meer oplopen. Desondanks kent het bekroonde Roter Himmel (Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn) een moeizaam verloop dat gepaard gaat met minimale plotontwikkelingen om vervolgens een geforceerde versnelling in te zetten.
Dat is jammer want Petzold snijdt wel degelijke aansprekende en complexe thema's aan. Zo maakt Leon zich veel zorgen over de mening van anderen en probeert hij hun relevantie weg te relativeren. Felix blijkt kanten te hebben die zijn beste vriend niet van hem kent, maar eigenlijk ook weer geen verbazing wekken. Door de trage, plotarme aanloop slaagt Petzold er niet in om zijn personages goed neer te zetten en ze sympathie mee te geven. Dit maakt Roter Himmel tot een afstandelijk drama, waar veel meer in had gezeten.
