Met het kerstseizoen dat weer voor de deur staat, brengt EYE de vorig jaar gerestaureerde versie van Y Aura-t-Il de la Neige à Noël? uit in de bioscoop. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden (zal het sneeuwen met kerst?), is het geen gezellige familiefilm met besneeuwde dennenbomen en rammelende kerstbelletjes.
Het zonnetje schijnt volop in de eerste helft van dit plattelandsdrama. Een groepje jonge kinderen speelt tussen de hooibalen, hun oudere broers en zussen werken al een beetje mee in de landbouw. De zeven koters hebben een lieve moeder die haar best doet om het gezin draaiende te houden. Maar makkelijk wordt dat haar niet gemaakt. De vader van haar kinderen is een lul van een vent.
De sfeer op de boerderij slaat iedere ochtend weer om als papa aan komt rijden in zijn rode truck. De kinderen worden afgeblaft, opgestookt tegen hun moeder, die niet het lef moet hebben om ertegenin proberen te gaan. Waarom gaan we hier niet weg?, vraagt een van de oudste zoons terecht nog vrij vroeg in de film. Het antwoord van zn moeder bewijst dat ze zelf al veel vaker met de gedachte heeft gespeeld: Zie je ons al in een hotel wonen?
De hoofdpersoon in Y Aura-t-Il de la Neige à Noël?, ze krijgt geen naam in de film, is te afhankelijk om in haar eentje een leven met al haar kinderen op te bouwen, dus kan ze niet anders dan doorzetten en hopen dat het ooit wat beter zal gaan. Naïef, kun je als kijker denken, zeker als je door hebt hoe de situatie in elkaar steekt. De man in het verhaal, ook zijn naam kom je niet te weten, is zich verdraaid goed bewust van de machtspositie die hij heeft.
Duidelijk wordt ook waarom hij zich zo gedraagt, en waarom hij iedere avond vertrekt om pas de volgende ochtend weer terug te komen. Zijn echte gezin zit heel ergens anders. De vrouw en kinderen die hij dagelijks onder ogen moet komen, zijn weinig meer dan handige arbeiders op zijn landgoed. Vrouwlief mag af en toe nog even mee naar de slaapkamer, en dat doet ze ook. Liefde maakt nou eenmaal blind.
De betere tijden waar de liefdevolle moeder op hoopt, komen intussen maar niet. Regisseuse Sandrine Veysset past haar stijl daar op aan. Haar regiedebuut uit 1996 begint nog in een zomerse sfeer met heldere kleuren en een camera die vrij rondwaart over akkers en door het simpele huishouden, maar naarmate de jaargetijden veranderen, voelt Y Aura-t-Il de la Neige à Noël? steeds killer. Het wordt kouder buiten, en in huis, want het gehakte hout voor de kachel gaat naar gezin nummer één.
De situatie die Veysset schetst mist nuance (het vaderpersonage had best wat beter uitgewerkt mogen worden), maar dankzij het innemend naturelle acteerwerk van Dominique Reymond en haar zeven jonge tegenspelers, komt het belangrijkste van deze film wel goed aan: moederliefde. En dat geeft het einde, hoewel dat op twee manieren geïnterpreteerd kan worden, toch nog dat verwarmende kerstgevoel.
