[header]Films gebaseerd op videogames: elk jaar staan er weer twee of drie op de plank om door de filmprojector te worden gehaald en elk jaar worden de films met meer poeha de wereld ingeschopt.[/header]Films gebaseerd op videogames: elk jaar staan er weer twee of drie op de plank om door de filmprojector te worden gehaald en elk jaar worden de films met meer poeha de wereld ingeschopt. De films worden gehyped totdat je er scheel van ziet, maar dat wat we uiteindelijk op het witte doek zien, is vaak niet om over naar huis te schrijven.

Neem nou het afgelopen jaar. Silent Hill was al enige tijd onderweg toen er plots trailers, posters, sites, soundtracks, MSN-plaatjes, fonts en weet ik het wat nog meer rond dit nieuwe ‘pareltje’ verschenen. Toegegeven, de trailer liet een immense indruk achter. Alles zag er goed verzorgd uit en het leek erop dat men nu eindelijk eens goed naar de game had gekeken. Maar toen de film uiteindelijk in de bioscopen verscheen, bleek wederom dat het oppervlakkig vermaak was, vol clichés en zonder verhaal, waarbij de regisseur wel erg gemakkelijke keuzes had gemaakt. En dan vraag ik me af: oké, wat ging hier mis?

Het feit dat verfilmingen van games vaak heel matig zijn, kan het gevolg zijn dat de vertaling van game naar film helemaal niet zo vanzelfsprekend is. De film zit vast aan zijn verhaal en visualisatie. Dat wil zeggen dat men in tegenstelling tot games geen keuzes voor de hoofdrolspeler hoeft te maken; dat is al gedaan. De speler (van de game) ís de protagonist, de kijker (van de film) slechts een toeschouwer. In dat opzicht lijkt het bij films redelijk eenrichtingsverkeer, maar natuurlijk kan de regisseur spelen met de verwachtingen van de kijker door van het geheel alsnog een interessante visualisatie te maken. Als het een interessante game betreft, met een goed verhaal, zou dit echter geen een groot probleem hoeven te zijn. Nee, het venijn zit ’m ergens anders in: de heren filmmakers lijken namelijk keer op keer de voorkeur te hebben voor games met een plot van anorexia-niveau. Flinterdun, dus. Elke keer wordt er uit het enorme aanbod een hersenloos klompje geweld gevist dat toevallig erg populair is. Vooral W.S. Anderson en Uwe Boll zijn schuldig aan dit gedrag. Bolls House of the Dead is het toppunt: hoe kom je in godsnaam op het idee om een lineaire on-rails shooter (het genre spellen waarbij de speler slechts het geweer hanteert en een door de makers bedacht pad moet afleggen zonder daarvan af te kunnen afwijken) om te toveren tot een volwaardige film?

Op stapel staat nog een verfilming van Halo, maar ook hier betreft het weer een spel dat het voornamelijk moet hebben van zijn intense schietpartijen. Mijn voorstel is dan ook: kijk eens wat verder dan de populaire actiespellen en verfilm een titel als Okami of Zelda. Het probleem hierbij is echter dat er rondom dergelijke games een enorme fanbase bestaat, die de filmmakers waarschijnlijk geen artistieke vrijheid gunnen en over de rooie gaan als de film niet letterlijk de game volgt. En als regisseur wil je de fans juist te vriend houden, omdat hier een groot deel van je kijkers zit.

Is het misschien dus gewoon het verstandigste dat men afziet van het hele idee rondom gameverfilmingen? Of dat alleen projecten mogen worden doorgelaten die zijn goedgekeurd door het intelligente en goed geïnformeerde gedeelte van de desbetreffende fanbase en het creatieve brein achter het spel? En als we dan toch bezig zijn: zou het geen leuk idee zijn om een getalenteerd filmmaker op een gameproject te zetten? Het is een genre waarin veel filmmaker diep zullen moeten gaan graven om er iets goeds uit te halen, maar ik hoop, nee, ik wéét dat die overbrugging op prachtige wijze voltooid zal worden.