Spookverhalen waren enorm populair in Engeland tijdens het Victoriaanse tijdperk. In die periode begon de gotische roman als literair genre aan haar (voorlopig) laatste opmars. Wraakzuchtige geesten, rouwende zonderlingen en verlaten landhuizen behoorden steevast tot het palet waarmee schrijvers hun verhalen kleurden. Bekende voorbeelden uit deze griezelliteratuur zijn The Haunted House (1859) van Wilkie Collins en The House by the Churchyard (1863) van J.S. Le Fanu. The Woman in Black (het boek, niet de film) past naadloos in dat rijtje thuis, met het enige verschil dat de horrorroman van Susan Hill pas ruim honderd jaar later werd geschreven.
Vrijwel direct na publicatie in 1982 verschenen talloze door Hills spookverhaal geïnspireerde theater- en radioproducties. Eind jaren tachtig kwam het boek zelfs voor het voetlicht van filmmakers, al moet gezegd worden dat het resultaat - een inmiddels hopeloos gedateerde televisiefilm - te wensen overliet. Toegegeven: het verfilmen van een roman die het midden houdt tussen het schoolvoorbeeld van ouderwetse horror en een bonte verzameling griezeldooddoeners, is geen gemakkelijke opgave.
Gelukkig kan The Woman in Black (de film, niet het boek) anno 2012 bogen op het degelijke scenario van Jane Goldman (Kick-Ass, X-Men: First Class) en de uitstekende regie van James Watkins (Eden Lake). Zonder het oorspronkelijke bronmateriaal teveel geweld aan te doen, weten zij het verhaal op cruciale punten aan te scherpen, waardoor zelfs krakende treden en flakkerende kaarslichtjes niet als clichés aanvoelen.
Hoofdpersonage is advocaat Arthur Kipps (Daniel Radcliffe in zijn eerste rol na de laatste Harry Potter-film), die naar een klein Engels dorpje wordt gezonden om een erfenis te regelen. De plaatselijke bevolking is echter niet zo happig op het feit dat de jonge advocaat komt rondneuzen in de zaakjes van de overleden Alice Drablow. In haar landhuis, dat door een zompig moeras wordt afgescheiden van het dorp, moet Kipps stapels papieren doorspitten. Hij besluit de nacht door te werken. Dat hij de waarschuwingen van de dorpelingen serieus had moeten nemen, spreekt voor zich.
Een groot verschil met vergelijkbare films in het genre is dat Watkins met zijn film nauwelijks een inkijkje biedt in de voorgeschiedenis van het afgelegen landhuis en diens bewoners. En dat werkt spanningsverhogend. Daarnaast maakt Watkins effectief gebruik van de spaarzame verlichting en de schaduwrijke plekken van het vertrek; soms is het alsof je vanuit je ooghoeken iets ziet wegschieten. The Woman in Black is een horrorfilm die ver wegblijft van bloederige praktijken, en juist daarom zon verademing is voor het genre. Eindelijk weer eens een film die je slapeloze nachten kan bezorgen.
