Romain is een vrijgezelle veertiger en mega hypochonder. Zijn huisarts Dimitri benoemt hij dan ook tot zijn allerbeste vriend. Verder heeft zijn sociale leven behoorlijk te lijden onder zijn stoornis. Zijn enige andere vriend is zijn collega, die hem bijstaat in zijn baan als fotograaf voor een medisch woordenboek. Een bijzonder beroep voor iemand die liever niet in aanraking komt met ziektes. Wanneer zijn collega plotsklaps overlijdt besluit Romain dat het tijd is het roer om te gooien.
Supercondriaque begint sterk met een duidelijke aansluiting op de titel van de film. Boon neemt uitgebreid de tijd om zijn personage en diens stoornis te introduceren. We zien zijn huis vol met pillen, de vele regels die hij zichzelf heeft opgelegd om maar niet in contact te komen met schadelijke microben en zijn weinig sociale leven waarin de huisarts Dimitri echt zijn allerbeste vriend is. De reden dat Boon de hypochonder zo uitstekend weet te schetsen is misschien wel omdat hij zelf een hypochonder is. Ook hij heeft het thuisnummer van zijn huisarts die hij inmiddels tot zijn vrienden mag scharen.
Jammer genoeg zet dit sterke begin niet door. Wanneer zijn collega overlijdt, besluit Romain namelijk het roer om te gooien. Ook de makers kiezen ineens een totaal andere en minder subtiele richting waarin het plot zich mag ontwikkelen. Zo wisselt Romain van identiteit met de heldhaftige verzetsstrijder Anton Miroslav die zogenaamd heel veel op hem moet lijken. De gelijkenis is echter zo vergezocht dat het weinig geloofwaardig is dat iemand het verschil niet ziet. In elk geval belandt Romain hierdoor van de ene absurde situatie in de andere. Met als kers op de taart een ultieme strijd in een vieze gevangenis in een verzonnen land dat in burgeroorlog is. Hierdoor gaat de diepgang van het verhaal totaal verloren, maar valt er nog wel te genieten van iets wat nog het meeste lijkt op een foute actiefilm uit de jaren tachtig.
Nog een lichtelijk storende factor is de sluimerende halfbakken ruzie tussen Dimitri en diens vrouw Norah, veroorzaakt door Romain. Met name het punt waarop door Norah geïnsinueerd wordt dat Dimitri verliefd zou zijn op zijn patiënt. Geen moment in het verhaal wordt dat vermoeden gewekt en zijn vrouw zou wel een hele slechte psychiater zijn als ze dat oprecht zou denken. Toch moet het juist de grap zijn dat ze dit zegt omdat ze psychiater is. Gelukkig blijft dit geheel redelijk op de achtergrond, al lijkt een verwoede poging te zijn gedaan dit een grotere rol van betekenis te geven.
Met zijn fysieke stuntelige manier van acteren doet Dany Boon soms denken aan een kruising tussen Mr. Bean en een mimespeler, maar dan met veel meer woorden. Dat werkt in dit geval omdat het net dat extra laagje ongemakkelijkheid en vreemdheid aan super hypochonder Romain meegeeft. Boon zet Romain zo neer dat hij precies genoeg medelijden weet op te wekken voor zijn personage zonder dat het ergerlijk sneu wordt. Ook Alice Pol weet de goedgelovige, onbevreesde Anna op sympathieke, komische en een tikkeltje Gooische vrouwachtige wijze neer te zetten. Verfrissend is het dat niet iedereen in een dolkomisch jasje is gestoken, zoals Kad Merad die zijn rol als huisarts grotendeels vrij serieus vertolkt.
Supercondriaque mag dan over de top zijn en niet al te origineel of diepzinnig, grappig is hij wel. Wie van deze humor houdt, zal zich nauwelijks storen aan de minder goed uitgevoerde kanten. Misschien is de film zelfs stiekem een klein beetje herkenbaar voor sommigen. Want eerlijk is eerlijk: van al die feitjes over vieze dingen word je bijna zelf hypochonder.
