Woody Allen is na Joel Schumacher, Mike Nichols, Werner Herzog, Clint Eastwood, Martin Scorsese, Taylor Hackford, Charles Shyer en Mike Leigh alweer de negende zestigplusser van wie dit jaar een film in de bioscoop verschijnt. De krasse knarren doen het uitzonderlijk goed de laatste tijd. Allen wordt in december zeventig jaar en viert dat alvast met Melinda and Melinda, een uitermate bevredigend werkje dat kan wedijveren met menig klassieker uit zijn imposante oeuvre.
In Melinda and Melinda probeert Woody Allen de broze muur tussen komedie en drama te slechten. Hij doet dat zoals we van hem gewend zijn met gevatte dialogen, ongelukkige relaties en neurotische taferelen. Een aantal scènes die losstaan van de rest van de film maken de opzet van Melinda and Melinda duidelijk: in een restaurant discussiëren twee scriptschrijvers over de vraag of het leven een tragedie is of een komedie. Nadat iemand hen terloops een anekdote heeft verteld over een onuitgenodigde gast, geven beide heren daar hun eigen aanvulling aan. De één gebruikt de anekdote als uitgangspunt voor een tragisch drama, de ander voor een luchtige komedie.
Het laat zich raden dat Melinda in beide verhalen een hoofdrol speelt. Radha Mitchell vertolkt niet alleen de verslaafde, gescheiden, getraumatiseerde Melinda die in het dramatische verhaal wordt opgevoerd, maar ook de mooie jonge vrouw die in het komische verhaal zomaar bij haar buurman Hobie komt binnenvallen en hem het hoofd op hol brengt. Melinda and Melinda is een ambitieuze productie. De dubbelrol van Mitchell vergt de nodige acteerkwaliteiten en het concept waarin twee buitenstaanders (de scriptschrijvers) het verhaal onderbreken met reflecties en vooruitzichten is niet alledaags. Het werkt wonderlijk goed. Mitchell kwijt zich uitstekend van haar taak en Ferrell - als hij eenmaal op stoom is gekomen - is een prima personificatie van Allen.
Melinda and Melinda is door de regisseur vernuftig in elkaar gelast, maar dat betekent niet dat de film altijd even makkelijk te volgen is. Dat is niet te wijten aan de montage, maar aan het feit dat komedie en drama regelmatig vervloeien. Het blijspel wordt af en toe verzwaard met dramatiek, de tragedie verliest hier en daar wat beladenheid. Daardoor zijn de afzonderlijke verhalen soms moeilijk uit elkaar te houden. Het zijn eerder echos van elkaar dan spiegelbeelden. Op die manier geeft Allen geen sluitend antwoord op de vraag of de lach of de traan het leven domineert, maar hij laat wel zien waar hij het beste in is. Hoewel Allen met Interiors en Crimes & Misdemeanors heeft laten zien dat hij wel degelijk het serieuze werk beheerst, is Melinda and Melinda toch het bewijs dat zijn komedie-instinct het sterkst ontwikkeld is. In het vrolijke verhaal kan Allen zijn grappen en neuroses kwijt, terwijl hij aan de andere kant van het spectrum een nogal zeurderige, afhankelijke Melinda ten tonele voert en het verhaal laat verzanden. Het is dus af en toe even doorbijten, maar gelukkig zijn Allens kenmerkende highbrow uitspraken en mislukkingen onverminderd aanwezig.
