Regie: Ben Brand | Cast: Nino den Brave (Remco), Senna Fokke (Lizzy), Wim Opbrouck (Wim), Yassine Kji (Youssef), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2017

Het is weer tijd voor de nieuwste lichting Telefilms. Ieder jaar vertoont de NPO zes Nederlandse films van eigen bodem, vaak gevuld met actuele thema's en gemaakt door aanstormend talent. Ze oogsten regelmatig veel lof. Zo won Matterhorn de publieksprijs op het IFFR, werd Jongens viermaal bekroond op het Tsjechische Zlin-jeugdfilmfestival en kreeg Aanmodderfakker de hoofdprijs bij de Gouden Kalveren. Zou er dit jaar ook weer zo'n klapper bij zitten?

Aardig gevonden worden, ergens bijhoren, indruk maken; iedereen die ooit tiener is geweest, snapt hoe belangrijk zulke dingen kunnen zijn. Sociale media zijn daar de afgelopen jaren steeds belangrijker bij geworden. Sneller, toegankelijker en makkelijker, maar daarmee ook meteen riskanter. Eén ondoordachte muisklik en de gevolgen zijn niet meer te overzien, toont de Telefilm van deze week Vind Die Domme Trut en Gooi Haar in de Rivier.

Voor de vijftienjarige Remco is het gewoon een lollig filmpje, in het bos met zijn zusje Lizzy. Zelf kijken de twee allang niet meer op van waar ze mee bezig zijn. Bij hun handeltje in puppies kunnen ze geen zieke exemplaren gebruiken, dus moeten die op een afgelegen plek worden gedumpt. Lizzy gooit de beestjes één voor één in de rivier. Remco filmt lachend. Niemand die erachter hoeft te komen. Maar intussen is de verleiding ook wel erg groot om iets met het beeldmateriaal te doen. De straatjongens met wie Remco rondhangt, kijken hun ogen uit. Maar daar blijft het niet bij. Vooral bij Lizzy slaat de paniek toe wanneer het filmpje viral gaat. Ze heeft net meegedaan aan een talentenjacht voor televisie en is als de dood dat ze herkend gaat worden.

Het moge duidelijk zijn dat Vind Die Domme Trut over escalerende spanningen onder jongeren gaat, maar dat is niet zozeer waarom dit drama de moeite waard is. Debuterend regisseur Ben Brand blinkt juist uit in de momenten die niet plotgericht zijn. Zijn milieuschets met dartelende, worstelende tieners en een vleugje familiedrama op de achtergrond, voelt levensecht dankzij losjes gefilmde scènes die de ruimte nemen om kleine, ongeveinsde emoties bij de jonge cast naar voren te halen. Fijn dat een regisseur zich niet doodstaart op drama tonen. In Brand zit zonder meer talent dat nieuwsgierig maakt naar zijn volgende films.

Toch is zijn speelfilmdebuut niet feilloos. Misschien juist wel doordat hij zoveel ruimte neemt voor sfeer, houdt Brand minder tijd over om zijn drama met groeiende spanningen realistisch op te bouwen. Vooral het schokkend bedoelde laatste kwartier komt daardoor gekunsteld over. Vind Die Domme Trut had een film als het verontrustende jongerendrama Schemer kunnen zijn, met een benauwend beeld van hoe groepsdynamiek verhardt en hoe gespannen gezinssituaties de boel verder op scherp kunnen zetten. Zo'n indringend beeld ontstaat helaas niet, maar duidelijk is zonder meer dat deze nieuwe regisseur wat in zijn mars heeft.