Films over aanmodderende, artistieke, grootstedelijke twintigers en dertigers waren er in overvloed de laatste tijd. Vaak met een vrouw in de hoofdrol ook. Besluiteloos in de liefde, moeite met het doorhakken van knopen. Het Noorse The Worst Person in the World van kwaliteitsregisseur Joachim Trier past precies in dat rijtje, maar weet een diepgang te vinden die zeldzaam is bij dit type film.
Julie, bijna dertig aan het begin van de film, kan het inderdaad moeilijk vinden in het leven. Van studie naar studie gehopt, verschillende disciplines in de kunsten geprobeerd. Op het moment dat de film zo'n beetje op gang komt, werkt ze in een boekhandel. Leuk, maar niet helemaal wat ze ooit voor zich zag. Als ze de gearriveerde striptekenaar Aksel ontmoet, lijkt zich eindelijk iets te verankeren in haar turbulente leven.
Aksel (fijne rol van Lie, vaste acteur in de films van Trier) is een jaar of twaalf ouder en lijkt precies de rust te hebben waar Julie nog zo naar zoekt. Ze trekt bij hem in, maar lang goed gaat dat niet. In een prachtige scène zien we Julie er tijdens een boekpresentatie van Aksel verloren bijstaan. Ze glipt er tussenuit en loopt op goed geluk de zomeravond in, belandt op een huisfeestje van volslagen vreemden en beleeft een zinderende nét-niet-onenightstand. Daar gaat ze weer, Julie is niet geboren voor vaste grond onder haar voeten.
Thematisch gezien allemaal niets nieuws onder de zon, maar laat het maar aan regisseur Trier over om met dit materiaal de middelmaat te ontstijgen. Net als zijn eerdere werk heeft [i]The Worst Person in the World[/b] een geweldig ritme. Niet zelden vergezeld van een weemoedige voice-over wisselen mooie plaatjes van de stad en langgerekte, naturel geacteerde scènes elkaar af. De dialogen zijn doorleefd-ongekunsteld, maar toch vol wijsheden. Actrice Renate Reinsve weet bovendien met haar spel méér van Julie te maken dan een bordkartonnen 'millennial'. Niets voor niets won ze in Cannes de Gouden Palm voor beste actrice.
Samen met eerder werk Reprise (2006) en Oslo, August 31st (2011) vormt The Worst Person de Oslo-trilogie, heeft Trier naderhand gezegd. En er is inderdaad de nodige overlap. Telkens staan worstelende jongvolwassenen uit de Noorse hoofdstad centraal, maar waar die eerdere films nogal zwaar op de hand waren, is dit laatste deel lichtvoetiger, uitgebalanceerder, rijker, beter. Nóg beter.
