In The Man With the Answers stuurt filmmaker Stelios Kammitsis twee personages met verschillende karakters op een prachtige roadtrip. Victoras houdt graag de touwtjes in eigen handen, maar besluit na de dood van zijn oma dat niets hem meer in Griekenland houdt. Dus pakt hij zijn auto, verkoopt een aantal van zijn zwemmedailles om wat geld te hebben en stapt op de pont. Eindbestemming: zijn moeder in Duitsland die hij al jaren niet gezien heeft. Zijn plan wordt opgeschud als hij op de pont tegen Mathias aanloopt die graag mensen uit hun comfortzone haalt.
Mathias zorgt ervoor dat de twee niet alleen op de gebaande paden blijven. Figuurlijk maar ook letterlijk, want snelwegen mijdt hij liever. Onderwijl probeert hij Victoras te leren kennen, die zich langzaam maar zeker iets meer lijkt open te stellen. De balans tussen de stille Victoras, die het grootste gedeelte van de film enigszins nors voor zich uitstaart, en de aanstekelijke Mathias werkt goed.
Terwijl de personages elkaar aan de hand van wat vragen beter proberen te leren kennen, blijft de kijker wel wat op afstand. Wie een heldere verklaring zoekt waarom de twee het de hele rit met elkaar uithouden, zit verkeerd. De ruimte die de kijker krijgt, zorgt er echter ook voor dat de film gemoedelijk blijft. Zelfs confrontaties blijven ingetogen en daarmee is het een heerlijk meanderend verhaal dat je meevoert.
Het helpt dat ook de omgeving waar de twee doorheen rijden een lust voor het oog is. Met de statische shots en rustige camerabewegingen is het gemakkelijk om zelf een vakantiegevoel te krijgen. Als de twee spontaan besluiten te gaan zwemmen of als Mathias Victoras meeneemt naar een feestje zorgen deze momenten voor een gevoel van catharsis, ook omdat Victoras die norse uitdrukking dan eindelijk eens achter zich laat.
De stijlvaste ingetogenheid van de film contrasteert met enkele momenten waarop de soundtrack juist op de voorgrond staat, bijvoorbeeld op het feestje, maar ook bij de opening van de film. Terwijl het nummer 'Dead Boys' van Sam Fender erin knalt ziet de kijker Victoras trampolinespringen, dusdanig geframed dat alleen stukken van zijn benen te zien zijn. Een originele opening, een pakkend nummer en daarmee een lekker sfeervol begin.
Hoewel de film na dat begin niet loslaat, maakt hij geen onuitwisbare indruk. Hij biedt vooral een plezierige tachtig minuten. Door de constante stijl houdt Kammitsis de kijker op een armlengte afstand, maar uitnodigt wel uit om na te denken over wat deze personages drijft. Antwoorden zullen niet volgen, maar net zoals Mathias opmerkt: soms leer je meer van de vragen.
