Trois Nuits par Semaine brengt de wereld van de Parijse dragqueens zo begeesterd in beeld dat het niet verwonderlijk is dat Baptiste van één van hen onder de indruk raakt. Als ambiërend fotograaf gaat hij mee met zijn vriendin Samia naar de mobiele ziekenhuispost waar ze werkt om foto's te nemen. Hij ontmoet er de flamboyante dragqueen Cookie Kunty, die een fotoproject voorstelt. Baptiste valt tijdens dat project niet alleen voor haar verschijning, maar ook voor de man achter de lagen make-up en kledij, Quentin. Daarmee komt hij voor belangrijke vragen te staan over de liefde en zijn carrière.
Het verbaast niet dat regisseur Florent Gouëlou zelf een cameo speelt als zijn alter ego Javel Habibi. Vol overgave duikt de film achter de coulissen, wanneer de dragqueens nog mannen zijn. Als in een muziekvideo draait de camera van Vadim Alsayed om de extravagante verschijningen op de bühne heen. Ook buiten de show kloppen tracking shots en knallende neonverlichting het enthousiasme op. Gouëlou duikt met hartstocht in Cookie Kunty's groep, waarin spetterende shows en make-uploze momenten van saamhorigheid elkaar vlot afwisselen.
Hij zet de dragqueens aangrijpend neer met gevoel voor humor, wanneer bijvoorbeeld Cookie Kunty tegen een boom plast als een man of iemand met een gigantische baguette als fallussymbool rondloopt. Romain Eck speelt de dubbelrol van Cookie Kunty en Quentin charmant, maar komt tegelijk kordaat over. Die houding steekt af tegen de vrij blanco Pablo Pauly als Baptiste. Zo dompelt de film zich tegelijk met de nog groene fotograaf onder in deze wereld.
Als ervaringsdeskundige schuwt Gouëlou de mindere kanten van het dragqueenbestaan niet. Het tekent de film dat de eerste ontmoeting plaatsvindt bij een post om op hiv te testen. Het kan helaas ook niet achterblijven dat dragqueens klappen ontvangen op straat of uitgelachen worden in bars. In een innemende scène zingt een groep uit volle borst op het autodak terwijl vrachtwagenchauffeurs hen in de verte aanstaren. Dat moment van triomf slaat om in een vlucht, waarin de film ook zijn zwakte blootlegt.
Want zo nadrukkelijk op de autodaken joelen voelt ondanks de geestdrift die uit de beelden spreekt schematisch aan. Gouëlous scenario (geschreven met Raphaëlle Desplechin) vormt een graatmager geraamte van voorspelbare wendingen. De film volgt uiteindelijk een beproefd feelgoodconcept, waarin Baptiste gedreven door zijn nieuwe vrienden zijn ware aard leert kennen. Dat de hoofdpersoon er zo blanco in staat vormt daarmee ook een beperking. Desalniettemin blijft de liefde voor de dragqueens overeind. Trois Nuits par Semaine vormt een enthousiasmerende inleiding in deze niche wereld.
