NAGA [Netflix]
Recensie

NAGA [Netflix] (2023)

Hysterische, Saudische thriller heeft potentie, maar zelfs het woestijnzand en een losgeslagen kameel onderbreken het moordende tempo niet.

in Recensies
Leestijd: 3 min 32 sec
Regie: Meshal Al Jaser | Scenario: Meshal Al Jaser | Cast: Adwa Bader (Sarah), Miriam Alshagrawi (Hadeel), Yaheed Almajyul (Saad), Khalid Bin Shaddad (vader), Amal Alh (moeder), e.a. | Speelduur: 151 minuten | Jaar: 2023

Van huis wegsluipen met een onschuldige verklaring, en vervolgens op pad gaan naar een feest. Meer mensen dan toe willen geven, herkennen zich hierin. Het kan echter compleet verkeerd uitpakken, zo blijkt in energieke Saudische thriller Naga. De jonge, ongehoorzame Sarah wordt aan allerlei extreme beproevingen onderworpen in haar poging om voor de strikte avondklok thuis te zijn. Debuterende regisseur Meshal Al Jaser probeert als een ware virtuoos dit eenvoudige plot in beeld te brengen, met veel ingewikkelde camerastandpunten en flitsende beelden.

Een duistere proloog is het startsein van de melodramatische en filmische hysterie, wanneer een man een ziekenhuis binnengaat met een geweer, terwijl de camera zonder duidelijke reden 360 graden blijft draaien. Terug in de hedendaagse tijd zijn de zaken niet veel rustiger: Sarah, geïntroduceerd als stiekeme roker, lijkt afgemat en verwaand. Maar dat blijkt voor iedereen die we van haar generatie tegenkomen te gelden. Mocht dit als kritiek op onze sociale wereld bedoeld zijn, het wordt compleet overschaduwd door de hectische voortgang van de film.

Sarah ergert zich aan de beperkingen van haar conservatieve huishouden in Riyad, vooral opgelegd door haar vader. Zijn woede mag niet worden onderschat, dus neemt ze een groot risico door ogenschijnlijk te gaan winkelen met de even chagrijnige vriendin Hadeel, terwijl het in werkelijkheid een excuus is om op een date te gaan met Saad. Hoewel hij bepaald niet het verantwoordelijke type lijkt, moet hij Sarah op tijd terugbrengen naar de plek waar haar vader haar om 22.00 uur zal ophalen. Niettemin rijdt het duo de woestijn in, op weg naar een geheim feest waarvoor Saad een uitnodiging heeft geregeld.

Vervolgens gaat er van alles mis. Ze worden kort geterroriseerd door een passerende truck, Sarah heeft last van hallucinaties door, niet nader verklaarde, recreatieve middelen, en ze zijn getuige van drie losgeslagen jongens die een ijscoman lastig vallen. Tijdens de zoveelste discussie achter het stuur, knalt het duo tegen een ongelukkige kameel aan, iets wat tot ongekende woede leidt bij de moeder van het veulen. Zij staat, op dat moment, nog veilig achter de omheining. Dit alles zorgt voor flink wat vertraging, terwijl het ultimatum van de afgesproken tijd dichterbij komt.

Eenmaal op het feest weet Sarah nog meer ruzie te maken met Saad en andere aanwezigen. Er staat ze echter nog meer te wachten. Bezoekers van het feest worden plotseling aangevallen door een niet getoonde aanwezigheid. Het blijkt de eerdergenoemde, wraakzuchtige moederkameel te zijn. Hierop volgt het hoogtepunt van de film, dat door te schudden en bewegen met de camera te combineren met flitsende beelden slim in beeld gebracht wordt. Dit goede middenstuk maakt nieuwsgierig naar hoe NAGA had kunnen zijn als de focus veel meer op de killer kameel had gelegen.

Ondanks dat de acteurs weinig ruimte krijgen om hun personages tot leven te laten komen, maken ze er het beste van. Er zijn veel mooie beelden van de omgeving, en er wordt handig gebruik gemaakt van bijzondere camerahoeken om, onder andere, de dialogen in de auto fris aan te laten voelen. De manier waarop de film opgedeeld is in hoofdstukken door tijdstippen in beeld te laten verschijnen, werken goed en onderscheidt NAGA van andere films. Op die momenten zie je dat Al Jaser veel in zijn mars heeft.

Helaas kiest hij voor een overkill aan overbodige, onophoudelijke, stilistische gimmicks, waardoor het erg zoeken is naar wat nu eigenlijk de toon van de film is. Meer dan eens reist de vraag: Waar kijk ik nu eigenlijk naar? Het doet denken aan een mix van Lola Rennt en Fear and Loathing in Las Vegas, gefilmd door een hyperactieve broer van Guy Ritchie.

Het resultaat is een rommelige film. Is het niet het hoge tempo, dan is het wel de bijzondere manier waarop het in beeld wordt gebracht, die na een tijd enorm gaat vermoeien. Ook omdat NAGA echt korter had gekund. Te vaak voelt NAGA als een opdracht van een filmschool waarbij studenten elke truc die ze geleerd hebben in één project moeten stoppen, zonder ruimte over te laten voor het verhaal of de inhoud.

NAGA is te zien bij Netflix.