De jonge Jana is met haar ouders en broer Adam gestrand op een verlaten eiland in het midden van de oceaan. Terwijl het meisje onbezonnen in het hoge gras speelt maken de ouders zich zorgen. De radio werkt niet, hun diner is een appel, drie bonen en twee vingers water en de horizon is en blijft leeg. Kortom, het ziet er niet goed uit voor het gezin. The Sand Castle weet deze somberheid anderhalf uur lang goed over te brengen, maar is vooral met terugwerkende kracht schrijnend.
In het begin is de film vrij rechtdoorzee. De trage scènes schenken veel aandacht aan het alledaagse van het leven op het eiland: close-ups van schelpen die Jana heeft verzameld, lange shots van het zoeken naar contact met de radio en uitgebreide dialogen die in feite niet enorm veel zeggen. De film beweegt zo stroperig als de tijd voor de mensen op het eiland, maar blijft boeien door een secure ontplooiing van het mysterie rondom de familie. Telkens wanneer in de dialoog een vraag wordt beantwoord, borrelt een zin later een andere op.
Gaandeweg wordt het leven op het eiland guurder. Ongelukken schakelen beide ouders uit, maar het wordt het niet echt duidelijk wat in deze film nou de vijand is. In het begin is er bijvoorbeeld veel nadruk op het gevaar van de oceaan. Terwijl vader Nabil daar slachtoffer van wordt, is er de insinuatie dat wellicht iemand anders op het eiland aanwezig is, waar in de volgende scènes mee wordt gespeeld. Deze intrige is interessant, maar neemt iets te veel tijd in beslag, waardoor de film langer aanvoelt dan slechts anderhalf uur.
Los van elkaar zijn de scènes spannend en schrijnend. Het acteerwerk, de regie en het geluid zorgen voor een beklemmende sfeer, waardoor je soms met het hart in je keel zit terwijl er eigenlijk (nog) niets gebeurt. De rode draad ontrafelt echter wel steeds verder, totdat enig begrip van wat er aan de hand is tijdens het laatste kwartier volledig is weggevaagd.
In dit slotstuk volgen shots elkaar slechts associatief op. Het heden en verleden versmelten en feit en fantasie zijn onmogelijk meer van elkaar te onderscheiden. De film weet de verwarring enigszins goed te maken door verwondering voor de sfeer en emotie van de flitsende beelden, maar de sequentie duurt net een paar minuten te lang. Hierdoor mist de climax duidelijkheid, waardoor de emoties niet helemaal helder overkomen.
Het allerlaatste shot geeft daarentegen eindelijk een uitleg die de gehele film in een totaal ander licht zet. Alle nog openstaande vragen worden in één klap beantwoord en de conclusie die daaruit te trekken valt, is in- en intriest. Dit is echt zo'n film waarbij je in de bioscoop nog even zou blijven zitten om in het donker de conclusie op je in te laten inwerken. Jammer dus dat Netflix je meteen doorstuurt naar een trailer van een andere creatie, want The Sand Castle verdient meer dan zeventien seconden om over na te denken.
The Sand Castle is te zien bij Netflix.