De onwaarschijnlijke vriendschap tussen Alma en Mina begint in de bezoekersruimte van de gevangenis van Bordeaux. Als Mina door een administratieve fout haar man niet mag bezoeken, biedt Alma haar een lift aan. Een lift wordt een etentje, een etentje een overnachting, een overnachting een permanent verblijf. La Prisonnière de Bordeaux gaat over twee totaal verschillende vrouwen die herkenning bij elkaar vinden; de wachtkamer van een gevangenis als ultieme gelijkmaker. Het is een mooi idee, maar door onnodig veel verhaal komt de ongetwijfeld kritisch bedoelde boodschap nooit echt lekker uit de verf.
De levens van Alma en Mina kunnen niet méér van elkaar verschillen. Alma is een gefortuneerde vrouw. Ze woont in een kapitale villa tot de nok toe vol gepropt met kunst en design meubilair. Zij was jaren danseres, haar man is neurochirurg. Mina is een arbeidersvrouw en woont met haar twee jonge kinderen in een klein appartement in een buitenwijk vol blokkendozen. Vrouwen die elkaar onder normale omstandigheden op straat voorbij waren gelopen en geen blik waardig hadden gegund.
Alleen zijn de omstandigheden niet normaal. Beide vrouwen bezoeken namelijk wekelijks hun man in de gevangenis. Het vormt de basis voor een wat ongemakkelijke vriendschap. Alma zet als een tijgerin haar klauwen in Mina. Ze is al jaren eenzaam in haar gouden kooi, al ver voor haar man vast kwam te zitten was het huwelijk doodgebloed. "Toen ik stopte met dansen heb ik voor hem gezorgd. En een beetje voor mezelf.", mijmert Alma tegen Mina als ze over haar gehavende huwelijk vertelt. Als dank ging haar man vreemd.
Volgens regisseur Patricia Mazuy is de titel bewust enkelvoud omdat het de kijker moet doen gissen wie die ene gevangene van Bordeaux dan is. Zijn het de mannen, of verwijst de titel vooral naar de vrouwen die beiden zijn gevangen in een leven dat zich vormt rondom de verplichte bezoekjes. Eerlijk is eerlijk, echt gissen is dat niet. Een geforceerde plotwending maakt duidelijk dat de film vooral over de gevangenschap van de vrouwen draait.
Juist daarom is het zonde dat de film mede door die wending de buitenwereld zo naar de voorgrond haalt. Terwijl de spanning in deze film juist zit in de binnenwereld van twee prachtige en intrigerende vrouwen die samen in dat grote huis zijn gaan leven. Isabelle Huppert is een actrice van wereldniveau en ook in deze film is haar spel een lust voor het oog. Alma is duidelijk getekend door haar eenzaamheid. De protagonist is onvoorspelbaar. Soms bijna manisch, soms juist liefelijk geduldig en oprecht geïnteresseerd in de onbekende wereld die Mina voor haar opent.
Hafsia Herzi houdt zich prima staande tegenover de sterrenstatus van Huppert. Mina is sympathiek, en achter haar loyaliteit lijkt veel meer schuil te gaan dan de film weet te vertellen. Jammer, want van beiden vrouwen zou je veel meer willen zien. De film laat zich helaas toch verleiden door narratieve ruis. De verschillen tussen de twee vrouwen worden onnodig vaak benadrukt.
De scène waarin Alma's chique vrienden zich ongemakkelijk racistisch uiten naar Mina is totaal overbodig. Net als de manier waarop de mannen van Alma en Mina zich het verhaal in wurmen. Steeds wanneer de buitenwereld zich met het verhaal gaat bemoeien, wordt de kritiek die de film op die buitenwereld lijkt te willen geven een stukje zwakker. Zonde, want het resultaat is daardoor een weinig overtuigende film die juist door clichés te vermijden alsnog in clichés verzandt.
