Daar staat hij dan. Sigmund. Alsof hij speciaal voor haar op dit feestje is gekomen. Maria weet het meteen. Dit is hem. De ware. Ze maakt het haar speciale missie om een relatie met Sigmund aan te gaan. Dat lukt. Maar zeven jaar en enkele kinderen later lijkt de idylle en de prille liefde te zijn omgeruild voor geschreeuw en geruzie. Is hun relatie hopeloos mislukt? Of kunnen Maria en Sigmund nog de weg naar elkaar terugvinden? Loveable lijkt een typisch liefdesdrama maar groeit uit tot een prachtige reflectie op het leven van de huidige moderne vrouw.
Lilja Ingolfsdottir wilde niet alleen de misgelopen relatie verbeelden, maar ook op zoek gaan naar de oorzaak achter de mislukking. Ingolfsdottir neemt het gedrag en de redenen voor dat gedrag minutieus onder de loep. Waarom voelt Maria zich zo eenzaam als moeder en in de relatie? Komt dat door het lakse gedrag van Sigmund, door haar eigen afstandelijke moeder of door maatschappelijke verwachtingen van het moederschap zelf? Door de antwoorden te zoeken op deze vragen evolueert Loveable van een doorsnee drama naar een complex portret van Maria en haar mentale gezondheid.
Helga Guren portretteert de intense eenzaamheid die Maria definieert uitzonderlijk goed. Ze weet met lichaamstaal en subtiele gezichtsuitdrukkingen de verschillende fases van Maria's leven zo goed weer te geven, dat je soms vergeet dat het om een en dezelfde actrice gaat. Hoe Guren de verandering van Maria als een vrouw vol levenslust naar iemand die zichzelf zo klein mogelijk probeert te maken speelt, is uitzonderlijk om te zien. Haar verbeelding van Maria is zo openhartig en rauw en daarmee hypnotiserend goed. Hierdoor gaat geen detail verloren en blijft de complexiteit van Maria als personage intact.
De montage en cinematografie versterken deze karakterstudie. Wanneer Maria tijdens therapie terugblikt op bepaalde momenten in haar relatie, zien we eerdere scènes met kortere close-ups vanuit een ander perspectief. Hierdoor is het alsof je over de schouder van Maria heen kijkt. Samen met haar zie je de oorzaak van de eindeloze ruzies en gespannen stiltes. Wederom onderzoekt Ingolfsdottir met een bijna academische blik het wrak van de relatie tussen Maria en Sigmund. De film wordt niet afstandelijk, maar blijft juist door deze gedetailleerde aandacht boeiend, ook als het tempo wat verlangzaamt.
Ondanks de ruime aandacht voor de mentale gezondheid van Maria, is niet alles even geloofwaardig. Dat Maria na enkele therapiesessies ogenschijnlijk volledig herstelt van haar intense verdriet voelt gehaast en enigszins ongeloofwaardig. Het slot komt daardoor afgeraffeld over. Deze onrealistische weergave van het verloop van mentale gezondheidsproblemen is teleurstellend voor een film die zoveel aandacht lijkt te besteden aan details en nuance.
Loveable slaat echter in als een emotionele bom. Het is een film die prangende vragen durft te stellen over de positie van de moderne vrouw en modern moederschap. Waarom voelen vrouwen zich nog steeds zo eenzaam in een geëmancipeerde samenleving? Loveable probeert een antwoord te geven op deze vraag met als resultaat een prachtig drama met een van de meest interessante en complexe hoofdpersonages van dit moment.
