Hoe ver kun je als moeder gaan voor het welzijn van je dochter? Julianne Moore komt met het extreme antwoord in Echo Valley, een ongemakkelijke thriller die uit de hand loopt na een nachtelijke noodkreet. Met de geroutineerde Moore en de veelgevraagde Sydney Sweeney op het affiche zou je denken dat kwaliteit gegarandeerd is, en het acteerwerk is dan ook geen zwaktebod. De verschillende verhaalelementen komen in het verloop alleen maar moeizaam bij elkaar.
Vroeg in de film klopt de piekerende Kate (Moore) met een bezwaard gemoed aan bij haar ex-man Richard (Twin Peaks-ster Kyle MacLachlan). De twee hebben nauwelijks nog contact, maar hij is de enige die ruimhartig kan bijdragen aan het hoognodige onderhoud van haar paardenboerderij. Alsof Kate nog niet genoeg aan haar hoofd heeft, blijkt ze te rouwen om het verlies van haar ex-partner Patty en gaat het niet goed met haar dochter Claire.
Verstrikt in een toxische relatie en een drugsverslaving zet Claire zich fel tegen haar moeder af. Na een forse fysieke confrontatie aan huis gaat ze er met haar vriend vandoor, om later op een nachtelijk uur toch weer aan te kloppen; in bebloede kleding en met een omwikkeld lichaam op de achterbank van de auto. Claire oogt zodanig in shock dat het aan Kate is om optredend te handelen.
De aanleiding is compleet anders, en toch doet Echo Valley even denken aan de recentste Gouden Leeuw-winnaar The Room Next Door (met Tilda Swinton). Ook daarin wordt Moore ertoe gebracht het uiterste te doen voor een dierbare. De rol van een rouwende en in gewetensnood verkerende moeder is haar op het lijf geschreven. In de aanvullende cast springt de vileine rol van Domhnall Gleeson als Claire's dealer en vriend het meest in het oog.
Echo Valley is de derde speelfilm van Michael Pearce, die in 2017 debuteerde met de zinderende en symbolisch geladen thriller Beast (direct ook de doorbraak van de Ierse Jessie Buckley). Tot nu toe stond Pearce altijd zelf op de aftiteling als (co-)scenarist, maar daar is ditmaal geen sprake van: het script is uitgewerkt door Brad Ingelsby, die eerder onder meer Out of the Furnace schreef en verantwoordelijk was voor de miniserie Mare of Easttown.
Pearce werkt zeker niet met een beginner samen, maar de zoektocht naar een passende dynamiek van plotafwikkeling en beeldregie is alsnog zichtbaar. Naar het voorbeeld van Beast is Pearce in de eerste plaats geïnteresseerd in de psychologie van zijn personages, en besteedt hij veel aandacht aan de setting (zijn debuut speelde zich af op het eiland waar hij geboren werd) en aan de sfeerzetting. De sluimerende, onheilspellende score van Jed Kurzel (de jongere broer van regisseur Justin) is een dragende factor.
De ingrediënten voor een meeslepende film zijn dus aanwezig, en toch komt de spanning slechts bij vlagen over. De voornaamste reden is dat de vertelling behoorlijk van de hak op de tak springt, en dat er zo te weinig ruimte rest om stil te staan bij de dramatische impact van de verschillende wendingen. Op de momenten dat je als kijker misschien hoopt te voelen wat een ontwikkeling met Kate of Claire doet, verschiet de focus alweer naar een ander verhaalelement of dient de volgende scène zich aan.
Moore haalt het maximale uit haar zwaarbelaste moederrol, terwijl Claires persoonlijke issues op typerende wijze de thematiek van Sweeneys doorbraakserie Euphoria terughalen. Het springerige scenario maakt het beide actrices alleen moeilijk om het volledige potentieel van hun rollen te benutten. Kenmerkend is de gekunstelde wijze waarop de film schakelt tussen Kates rouwen om haar overleden partner en haar kopzorgen rond de situatie van haar dochter. Op papier beïnvloeden deze twee factoren op een organische manier Kates mentale gesteldheid, in de praktijk voelt het alsof het verlies er maar bij is gesleept om het verhaal nog wat zwaarmoediger te maken.
Het is lastig om hard te maken dat het gebrek aan balans in de toon en benadering volledig aan Ingelsby te wijten is; uiteindelijk is de regisseur nog altijd creatief eindverantwoordelijk. Anderzijds heeft Echo Valley wel degelijk herkenbare flarden van de enscenering en dreiging die van Pearces debuut Beast nog een effectieve thriller maakten. De muziek, de plattelandssetting, de plensregen en een (letterlijk) explosieve scène op het meer hadden de bouwstenen kunnen zijn van een betere en vooral minder plotgerichte film. Het is aan de hoofdrolspelers te danken dat de ondergrens in dit teleurstellende alternatief alsnog buiten bereik blijft.
Echo Valley is te zien bij Apple TV Plus.