Noémi Merlant, bekend van haar hoofdrol in Portrait de la Jeune Fille en Feu, schreef en regisseerde haar tweede film samen met Céline Sciamma, regisseur van die arthousehit uit 2019. In plaats van de ontvlammende hartstocht in Portrait, teistert in The Balconettes een verlammende hittegolf Marseille. Nicole droomt in de warmte van het schrijverschap en van de mysterieuze overbuurman. Ondertussen werkt haar vrijgevochten huisgenoot Ruby als webcamgirl en krijgen ze bezoek van hun vriendin Elise, die op de vlucht is voor haar opdringerige echtgenoot Paul. Er ontvouwt zich een horrorkomedie waarin het drietal zich soms letterlijk van lijken in de kast moet ontdoen.
Merlant husselt genres en filmverwijzingen degelijker door elkaar dan de onnozele Quentin Tarantino. Van een maf spookverhaal tot huwelijksdrama, of een camera die à la Rear Window langs de appartementen zweeft: The Balconettes blijft onvoorspelbaar. Door de toonwisselingen kent de film uiteenlopende hoogtepunten. Sanda Codreanu blinkt als Nicole uit in haar hilarische gezichtsuitdrukkingen, die extra kluchtig worden dankzij het desoriënterende camerastandpunt van onderen. Ruby oogt daarentegen luguber in haar skeletkostuum, live gestreamd voor nul kijkers.
In een andere scène passeren de drie een half ontblote vrouw in de haven, een poëtisch symbool voor hun verlangen naar vrijheid. The Balconettes is in de kern een satire op verstoorde man-vrouwverhoudingen, al valt een onverwachte scène waarin Paul Elise tot seks dwingt enigszins uit de toon. De lange take grijpt aan, want Merlant maakt geen karikatuur van de echtgenoot, maar legt wel zijn domheid en starheid bloot. Daarmee belicht ze de misstanden treffender dan het prekerige Promising Young Woman.
De feministische boodschap gaat gepaard met liters bloed. De groteske taferelen passen binnen de Franse traditie van extreem geweld à la het Parijse Grand Guignol-theater. Toch voelt al dat bloed soms gratuit, bijvoorbeeld wanneer een afgehakte penis herhaaldelijk terugkeert. Merlants visie raakt bovendien zoek in alle 'schlock'. Zo verandert Nicole nogal willekeurig van karakter. Haar ontwikkeling als schrijver raakt op de achtergrond wanneer ze als een stalker het lege appartement van de overbuurman blijft bezoeken en opeens spoken kan zien.
Zo hangen meer elementen er losjes bij. Een buurvrouw kampt met een eigen moordprobleem, maar Nicole doet er weinig mee. Bovendien is iedereen de hele tijd zo actief, dat de uitputtende hittegolf geen rol van betekenis speelt. Ondanks de chemie van het trio, voelt het triomfantelijke slot te gemaakt door de overdaad aan stilistische uitstapjes. Zo vormt The Balconettes uiteindelijk geen doorwrocht geheel, ook al spreken sommige vondsten wel degelijk tot de verbeelding.
