Of je nu een tijdelijke beste vriend zoekt of iemand nodig hebt die je succesvolle zoon speelt, bij Matthias kun je terecht. Hij is namelijk professioneel gezelschap. Maar door alle rollen die hij speelt, lijkt Matthias niet meer helemaal zeker te weten wie hij nou zelf is. Peacock is een absurdistische film met een type humor waarvan je moet houden, zeker omdat de hoofdpersoon ongrijpbaar blijft.
Matthias is een kameleon. Het ene moment speelt hij de geslaagde intelligente zoon van een zakenman die graag indruk wil maken op zijn succesvolle vrienden. Het andere moment een nukkige echtgenoot, zodat een vrouw kan oefenen hoe ze ruzie moet maken met haar man. Vervolgens doet hij zich tijdens een beroependag op een basisschool voor als iemands vader die het coolste beroep heeft: piloot. Rustig staat Matthias op, trekt het pilotenjasje aan dat net nog zorgvuldig opgevouwen op zijn schoot lag en de ingehuurde vader begint zijn spreekbeurt.
Matthias is heel goed in zijn werk, maar in zijn privéleven is hij een blanco canvas. De aankoop van een leren ijsbeer als kunstwerk is ingegeven door een client. Zijn analyse van een klassiek muziekstuk klinkt ingestudeerd als het huiswerk voor een van zijn opdrachten. Alsof zijn identiteit niets meer is dan een opeenstapeling van alle personages die hij speelt. Zijn vriendin is het zat: "Ben je wel echt?", vraagt ze zich hardop af.
Matthias heeft geen antwoord op de vraag en kan slechts faciliteren wat hij denkt dat zijn vriendin wil. Zoals hij dat voor een client zou doen. Uit de gigantische voorraad kostuums en accessoires die hij thuis bewaart, pakt hij een flacon en druppelt iets in zijn ogen. Hij loopt terug naar de badkamer en probeert in chemisch opgewekte tranen zijn vriendin nog te overtuigen dat het goed kan komen. Zij doorziet hem, en vertrekt.
De eerste akte is een al vrij absurde opzet voor de nog vreemdere en ongemakkelijke situaties die volgen. In een zoektocht naar wie hij echt is, gaan werk-Matthias en privé-Matthias alleen maar meer door elkaar lopen. Tot niemand weer weet wat nog echt is en in scène gezet. Intussen lopen de frustraties bij hem, zijn klanten en zijn collega's steeds verder op.
Door het zo op de spits te drijven wil regisseur Bernhard Wenger met zijn bioscoopdebuut kritiek leveren op een wereld waarin authenticiteit steeds meer onder druk staat. Dat levert een aantal leuke vondsten op, zoals de eerdergenoemde scène op de beroependag of het moment waarop zelfs Matthias' stemherkenning hem niet meer herkent. Toch had het nog iets absurdistischer gemogen. Het blijft wat voorzichtig, waardoor er toch nog een serieus antwoord op sommige vragen lijkt te komen.
De kritiek op de teloorgang van authenticiteit ligt er soms wat dik bovenop, zoals in het tv-item over een influencer die zijn wereldreis fakete of de kunstenaar die zijn lijf in verf doopt en zich tegen een doek werpt. Zulke elementen benadrukken het thema nog eens extra voor het handjevol kijkers dat de boodschap nog niet had opgepikt.
De inwisselbaarheid van Matthias zelf, maar ook van de mensen die hij representeert in de levens van zijn cliënten, heeft zeker iets schrijnends. Alleen zorgt diezelfde inwisselbaarheid er ook voor dat het heel moeilijk is om met hem mee te leven. Een hoofdpersoon van wie oprecht te houden is, had de film en het sterke concept naar een hoger niveau kunnen tillen.
