in Recensies
Update:
Hoe maak je een film die het gevoel van lange afstandswandelen zo natuurgetrouw mogelijk overbrengt? Bart Schrijvers antwoord op deze vraag is met crew en acteurs de volledige zeshonderd kilometer door de Schotse Hooglanden zelf af te leggen. Het resultaat? The North slaagt inderdaad in Schrijvers doel om het wandelen en de natuur prachtig te verbeelden. Maar een boeiend verhaal en interessante personages lijkt hij te zijn vergeten.
Chris en Lluis zijn al tien jaar vrienden, maar zijn langzaam elkaar uit het oog verloren. Het wandelen naar Cape Wrath in Schotland staat al lang op hun verlanglijstje en nu hebben beide eindelijk de tijd om het pad daadwerkelijk te voltooien. Maar is hun vriendschap sterk genoeg om de volledige 600 kilometer te overleven? Of zijn ze toch te ver uit elkaar gegroeid?
Er is weinig dialoog in de film, maar door middel van lichaamstaal en korte blikken naar elkaar spelen Harder en Pulido de stroeve relatie tussen de twee vrienden goed. Ongemakkelijke vragen, naar de vriendin van Chris of de ouders van Lluis, maken duidelijk dat ze elkaar eigenlijk niet echt meer kennen. Langzaam bouwen de kleine frustraties op en krijgen de ietwat onzekere blikken een steeds scherpere ondertoon. Het is wachten op de botsing tussen de twee. Maar die komt maar niet. En een reden achter de verloren vriendschap wordt ook niet echt duidelijk.
Deels komt dit door de keuze voor weinig dialoog. De personages en hun motivaties leer je daardoor niet echt kennen. Een goed gesprek komt weinig voor en de gesprekken die er zijn komen nooit echt op gang. Daarnaast worden verhaallijnen geïntroduceerd, maar Schrijver laat ze vrijwel meteen weer vallen. Zo lijkt Chris aan het begin onzeker over zijn lichaam, maar na die ene scène wordt er nooit meer over gesproken. Lluis wil op een gegeven moment de rest van de route zonder kaart lopen, waardoor ze slechts één keer verkeerd lopen. Ook dit lijkt weinig invloed te hebben op de relatie tussen de twee.
Als gevolg hiervan ontstaat er nooit frictie tussen Chris en Lluis, waardoor het verhaal ook nooit voorwaarts lijkt te bewegen. The North blijft maar een beetje meanderen. Ook zijn de scènes vrij kort, waardoor het verhaal meer uit losse momenten bestaat dan een gestructureerd verhaal met sleutelmomenten waardoor de personages zich ontwikkelen.
The North moet het daarom meer hebben van de prachtige cinematografie dan personages en verhaallijnen. De Schotse Hooglanden worden subliem afgebeeld en de verschillende landschappen waar ze uit bestaan krijgen allemaal hun eigen moment om uit te blinken. Van de ruige kusten naar bijna onbeklimbare bergen tot mossige bossen, het is allemaal wonderbaarlijk mooi om te zien.
Door het gebruik van lange shots met een Steadicam, waarbij de cameraman om de personages heen loopt, wordt het gevoel van wandelen door zulke ruige natuur goed overgebracht. Doordat de cameramannen en de rest van de crew meelopen voelt het ook zeer realistisch. In scènes waar de personages steile bergen moeten beklimmen voel je het bijna in je eigen benen. Tijdens deze momenten leef je ook het meest met de personages mee. The North is op dit gebied een heel goede wandelfilm. Het gevoel van lange afstandswandelen en de rust en emoties die daarmee gepaard gaan kloppen helemaal.
Tijdens deze fragmenten is het duidelijk wat de film had kunnen zijn. Een verhaal van vriendschap en de relatie tussen het snelle, moderne leven en het langzame, bezinnende karakter van de natuur. Maar door de stroeve dialoog en oppervlakkige personages wordt The North nooit echt de wandelfilm die hij had kunnen zijn.
