in Recensies
Update:
Eddie Huang krijgt nog honderdduizenden euro's van Vice Media. Toch vertelt hij bezield over de glorietijden, uitverkoop en het uiteindelijke faillissement van dit Amerikaanse media-imperium. Het begon als tijdschrift over popcultuur, geschreven in gewaagde gonzo-stijl. Vice werd populair en breidde uit naar documentaires, nieuws en digitale content. Door alle investeringen kwam er een druk om nog meer te groeien, waardoor de oprechte 'punk attitude' van weleer veranderde in een berekend handelsmerk. Huang gaat langs bij sleutelfiguren uit de vroege en late periode.
De documentaire ademt gonzo (een vorm van journalistiek die emotie en beleving benadrukt). Zelf maakte Huang als culinaire mediapersoonlijkheid de documentaireserie Huang's World voor Vice, waarin hij geïnspireerd op televisiekok Anthony Bourdain rondreist. Vice Is Broke kopieert de huisstijl van het mediabedrijf in plaats van de nieuwsgierigheid van Bourdain. In rap tempo vertelt Huang bijvoorbeeld brutaal over zijn drijfveren om deze film te maken. De sensatie zit ook in de ongewone opzet van de interviews.
Met zijn camera vliegt Huang langs een Thais restaurant (waar hij uitgebreid tafelt, verkleed als televisiekok Guy Fieri), een drukbezette goktafel of neonverlichte bars. De verrassende camerastandpunten volgen elkaar zo gewiekst gesneden op als in een videoclip. Een confrontatie met de vertrokken oprichter Gavin McInnes vormt de frappantste ontmoeting. In een bizarre scène drukken de twee een armpje over de vraag of vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen. Na zijn beruchte tijd bij Vice boorde McInnes namelijk de fascistische markt aan - zo richtte hij de witte suprematie-voorstander Proud Boys op, die effectief een MAGA-knokploeg werd.
De scènes met McInnes openen daarmee een deur naar prikkelende discussies. Huang prijst de doe-het-zelf sfeer van de begintijd, waarin buitenbeentjes zich konden uiten zoals ze dat wilden. Hij verliest daarbij niet de schaduwzijde uit het oog - de opruiing overschreed soms grenzen. Zo betekende McInnes veel voor de persoonlijke ontwikkeling van verschillende journalisten, maar zijn stukken balanceerden gevaarlijk tussen gemeend en satire. Niet verrassend maakt een gast de vergelijking met de website 4chan. Hier kunnen gebruikers de schunnigste memes delen. Fascisten infiltreerden dit platform, waardoor hun gedachtegoed zich kon verbergen achter een laag ironie.
Zulke overname vormt een rode draad in Huangs relaas. Na het wegwerken van McInnes ruikt CEO en tweede oprichter Shane Smith geld. Terwijl de investeringen binnenvliegen, gaan de beginselen steeds meer in de uitverkoop. Hoe verder in de tijdlijn, hoe minder de gasten vertellen over de creatieve inslag, en des te meer over gerommel met internetdata, advertorials en gehaaide producenten. Een tegenstelling vormt zich tussen de geslepen Smith, waar Huang nog geld van krijgt, en het ongeleide projectiel McInnes. Het valt op dat de derde oprichter Suroosh Alvi nooit aan het woord komt. Zou zijn perspectief iets hebben veranderd aan deze opzet?
Huang verbergt in ieder geval zijn grote mond niet. Zijn hiphoptaal en brutale toon helpt onder te dompelen in de Vice-sfeer, die lang zorgde voor eigengereide journalistiek. Dat hij een appeltje te schillen heeft met Smith, suggereert dat de documentaire is gemotiveerd door rancune. Huangs openheid daarover en zijn passie voor het onderwerp maken van Vice Is Broke echter een overtuigende getuigenis van hoe een voorheen coole broedplaats zich verdronk in de dollars.
Vice Is Broke is te zien bij Mubi.
