Net voor de millenniumwisseling werd de filmwereld opgeschud door The Matrix, een sciencefiction-actiefilm waar Keanu Reeves erachter kwam dat hij eigenlijk leefde in een computersimulatie. De film bevat legendarische actiescènes, een onvergetelijke visuele stijl en intrigerende personages, maar ook filosofische thema's en allegorieën waar zowel academici als YouTubers al jaren hun hoofd over breken. Sindsdien hebben veel filmmakers geprobeerd deze unieke combinatie van extreem goed uitgevoerde onderdelen te reproduceren. Levels is niet de nieuwe The Matrix, maar een aardig geslaagde poging.
Levels is het speelfilmdebuut van schrijver en regisseur Adam Stern. Hopelijk krijgt hij nog voldoende ruimte om te groeien. Deze eerste film is, zeker in het begin, moeilijk te volgen, ongemakkelijk gemonteerd en voelt vooral heel onorigineel. Dit wordt allemaal gedurende de film iets beter, maar echt top is de regie nooit. Sommige scènes zijn op zichzelf verrassend goed, maar doordat het einde van de ene scène abrupt en onverwacht verspringt naar de volgende scène verliest de film soms zijn emotionele rode draad.
Stern is ook de schrijver van het script en dat gaat hem al iets beter af. Hier en daar zijn grapjes daadwerkelijk grappig en er wordt goed gespeeld met opzet en pay off. Hoofdpersonages Joe en Ash zijn niet heel bijzonder, maar de twee hebben prima chemie. De ster van de show is Aaron Abrams als antagonist Hunter. Hij heeft duidelijk plezier in de rol en hoewel zijn scènes vaak net iets te lang duren, is dat in dit geval niet zo erg.
Het concept van de film (het hoofdpersonage komt erachter dat hij in een simulatie leeft doordat een vrouw van de 'echte wereld' verliefd op hem wordt) is niet origineel. Maar de twist waar Levels naar toe werkt is dat wel, en blijft begrijpelijk doordat het centrale idee van een digitale realiteit al zo bekend is. Deze twist wordt ook op een interessante manier uitgelegd in de bevredigende slotscène.
Stern is van oorsprong van de visuele effecten en dat is te zien. Hij haalt alles uit zijn gelimiteerde budget op het vlak van hoe Joe's wereld in elkaar zit en werkt. Achtergronden zijn soms een beetje te computerspel-achtig, maar kleine dingen zoals Joe's telefoon die uitklapt tot tablet of de anonimiteitsmaskers die Hunters mensen in de echte wereld dragen, zien er indrukwekkend realistisch uit.
Niet iedereen zal waarderen hoe grijs en grauw en toch overbelicht Levels eruit ziet. Denk aan Spielberg's Minority Report maar dan met de lampen nog een standje feller. Maar de toewijding aan deze stilistische keuze is bewonderenswaardig, ook al wil je tijdens het kijken het liefst een zonnebril op doen. De huizen van de personages bieden wel een aangenaam contrast tegenover die felle buitenwereld. Het is te hopen dat Stern de balans (en überhaupt zijn kunnen over het algemeen) wat beter kan vinden in zijn volgende film.
Levels is te zien bij Prime Video.
