Het IPCC voorziet in het weinig bekende klimaatscenario SSP4 een vermindering van de koolstofvervuiling door grote ongelijkheid tussen een handjevol rijken en vele armen. Het toekomstbeeld van Humane lijkt erop. De Verenigde Naties hebben besloten dat elk land zijn bevolking met 20% moet terugbrengen, wat natuurlijk voor de rekening van de minderbedeelden komt. Toch geeft de voormalige sterpresentator Charles zich op voor het euthanasieprogramma, tot ontsteltenis van zijn van elkaar vervreemde kinderen. In een gruwelijke twist moet een van hen zich ook opofferen, gedwongen door de vileine Bob van het euthanasiedepartement. Aan henzelf de keus wie.
Deze satirische insteek lijkt nu al door de werkelijkheid ingehaald. Het regime van de oranje man legt de klimaatwetenschap inmiddels het zwijgen op, vergelijkbaar met hoe overheden ook doen alsof de covid-19-pandemie voorbij is. Daarnaast is de jaarlijkse klimaattop verworden tot een clowneske fuif. Toch blijft de schrik er natuurlijk in, want er zullen ook in het echt hoe dan ook veel mensen het leven laten door de ecologische catastrofe.
Er vallen dus alsnog parallellen te trekken met de huidige tijd. Toevalligerwijze heet het euthanasiedepartement D.O.C.S., wat anno 2025 doet denken aan de jochies van D.O.G.E. Ook bezoeken de medewerkers huizen zoals ICE mensen deporteert. Met eenvoudige middelen suggereert de film een afschrikwekkend toekomstbeeld, waar iedereen buiten rondloopt met paraplu tegen de zon en de ramen heeft geblindeerd, maar ook koffie in wegwerpbekers blijft halen. Het komt alleen over alsof schrijver en producent Michael Sparaga de suggestieve details niet vertrouwde, want personages vervallen vaak in uitgebreide dialogen om alles uit te leggen.
Deze achtergrond vormt een intrigerende premisse voor een lugubere en bloederige familievete. Jared is een ecofascistisch commentator, Rachel een CEO van een louche farmaceutisch bedrijf, Noah een voormalig drugsverslaafde en Ashley een mislukte actrice. Zulke duidelijke types leveren voldoende materiaal op voor naargeestigheid, waarbij Enrico Colantoni als Bob de grootste karikatuur unheimisch aimabel speelt. Toch krijgt ook hij diepgang tijdens zijn aanvaringen met Rachels vinnige dochter Mia. Alle verhitte verhoudingen verbinden zich grotendeels met de maatschappelijke stand van de personages en de onderhuidse horror van de klimaatcatastrofe.
Mia lijkt als enige niet gecorrumpeerd na alle duistere wendingen. Caitlin Cronenberg zet deze nachtmerrie passend steriel neer met heldere, kunstmatig aanvoelende beelden die doen herinneren aan haar achtergrond als fotograaf van portretten - of op de set bij haar vader, de bekende horrorregisseur David Cronenberg. Het huis van Charles ziet er daarbij overduidelijk 'gothic' uit, als gemakzuchtige voorbode voor de groteske terreur die binnenskamers plaats zal vinden.
Met zulke doortrapte figuren zal de klimaatcatastrofe nooit geadresseerd worden, zo suggereert Humane. Het sarcastische einde voor de personages voelt daarbij wel erg ongecompliceerd. Humane bevat alle elementen die kunnen leiden tot een scherp onderzoek van het plausibel genoeg klinkende toekomstscenario. Helaas vervalt de film soms in ordinair griezelen, waarbij figuren angstig ronddolen in het donker met een mes in de hand.
Humane is te zien bij SkyShowTime.
