in Recensies
Update:
Men zegt weleens dat een film net zo slim is als zijn schrijver. Play Dirty wekt bij aanvang het idee dat de scenaristen je telkens een stapje voor zijn. Zo wordt de charismatische groep bankovervallers waarmee de film opent al na een paar minuten weggevaagd. Na de prachtig geanimeerde openingstitels in stripboekstijl kan de film pas echt beginnen.
De altijd op zijn hoede zijnde Parker komt bij het bloedbad weg met een schotwond en gaat op jacht naar de verantwoordelijke. Hij pauzeert zijn wraakplannen echter wanneer hij ontdekt dat zij, nieuwkomer Zen, de diefstal van een pas ontdekte schat aan het plannen is. Om zelf een juweeltje mee te pikken besluit hij met deze femme fatale samen te werken en schakelt zijn excentrieke vriend Grofield om te helpen bij de diefstal.
In zijn opzet doet Play Dirty regelmatig denken aan de videogame Grand Theft Auto V, waarin ook een groep overvallers centraal staat en een vergelijkbare mix van geweld, explosieve actie en zwartgallige humor te vinden is. In Play Dirty heeft ieder lid een duidelijke functie: Zen is de afleider, Grofield de handyman, zuipschuit Stan de vluchtautochauffeur en Parker de koelbloedige man met het plan.
Als laatstgenoemde speelt Mark Wahlberg een weinig verrassende hoofdrol. Maar de acteur heeft dit stoïcijnse type personage vaak genoeg gespeeld om zijn rol overtuigend neer te zetten en hij contrasteert lekker met de eigenaardige bendeleden die hem continu omringen. Waarom van dat gezelschap LaKeith Stanfield zo nadrukkelijk aanwezig is in het marketingmateriaal (in plaats van Rosa Salazar) is een raadsel, aangezien hij te weinig scènes krijgt om meer te worden dan een komische noot.
In The Nice Guys wist regisseur Shane Black vechtscènes te creëren waarin de actie door onvoorziene aspecten uit de omgeving werd beïnvloed. Ook in Play Dirty zet hij de omgeving slim in, wat frisse en absurde momenten oplevert, zoals wanneer een schurk die uit een raam wordt geschopt zich vastgrijpt aan een gordijn en boven een politieauto bungelt. Ook grappig zijn momenten waarop Parker onverwacht de trekker overhaalt. Hoewel hij aan het begin van de film zegt dat hij nooit mensen vermoordt als dat niet nodig is, aarzelt hij niet om ieder obstakel ijskoud uit de weg te ruimen.
Wat ook werkt, is dat de setting thematisch wordt omarmd. Play Dirty speelt zich af in New York tijdens de kerstperiode en de hectiek van deze drukke tijd sijpelt in veel scènes door. Terwijl een aantal iconische locaties wordt bezocht, weerspiegelt de jazzy soundtrack de levendige chaos van van de grote stad. Want net zoals er in jazz vaak wordt geïmproviseerd, moeten ook de personages dat regelmatig doen. Hoewel niet alle vondsten uniek zijn, bevat de film een paar originele (en grappige) uitwegen.
Net als veel andere recente actiefilms voor streamingplatforms (zoals Rebel Ridge en Road House) stapelt Play Dirty behoorlijk wat plotwendingen op elkaar, waardoor de kijkervaring naar het einde toe wat vermoeiend wordt. Bij de zoveelste dubbele bodem ken je het trucje wel. Wat niet helpt, is dat de laatste plotwending zelfs voor de minst oplettende kijker te voorzien is. Jammer dat een film die zo scherp begint naar het einde toe zo verslapt.
Helaas compenseert de cinematografie daar niet voor. Die is, op enkele indrukwekkende actiescènes na, behoorlijk standaard. Bijna metaforisch is het moment waarop een bendelid uitgebreid vertelt over de geschiedenis van het centrale kunstwerk en Parker hem abrupt onderbreekt. Hij heeft geen tijd voor geneuzel over kunst en wil direct beginnen met het plannen van de diefstal. De scène lijkt te symboliseren hoe Black humor en actie boven kunstzinnigheid en de gelaagdheid van zijn personages plaatst.
Play Dirty lijkt vooral geïnteresseerd in de archetypische kenmerken van de overvalfilm: dubbele bodems, verrassingen en verraad. Daarmee is de film te vergelijken met een goocheltruc: zeker vermakelijk, maar zodra je weet hoe het allemaal werkt is de magie er wel vanaf.
Play Dirty is te zien bij Prime Video.
